Η εορτή του Αγίου Κλήμεντος στη Σκήτη Βεροίας, όπου θησαυρίζεται η τιμία κάρα Του

Την Πέμπτη, 23 Νοεμβρίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου Σκήτης Βεροίας για την εορτή του Αγίου Κλήμεντος, Αρχιεπισκόπου Αχρίδος, η κάρα του οποίου θησαυρίζεται στην Ιερά Μονή.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Μαθητεύσας τά ἔθνη Κλήμη σοφέ, καί κηρύξας τήν πίστιν τήν ἀληθῆ, πάντας προσήγαγες τῷ Θεῷ».

Πανηγυρίζει σήμερα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καί ἰδιαιτέρως ἡ Ἱερά αὐτή μονή τοῦ Τιμίου Προδρόμου τή μνήμη τοῦ ἁγίου Κλήμεντος, ἀρχιεπισκόπου Ἀχρίδος, τοῦ θαυματουργοῦ, τοῦ ὁποίου τή σεπτή καί χαριτόβρυτο κάρα φυλάσσει ὡς θησαυρό πολύ­τιμο καί ὡς ταμεῖο ἀκενώτων δωρεῶν.

Πανηγυρίζει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τόν μαθητή τῶν δύο μεγάλων ἰσαποστόλων της, τῶν ἁγίων αὐταδέλφων Κυρίλλου καί Μεθοδίου τῶν Θεσσαλονικέων, τῶν φωτιστῶν τῶν Σλάβων, τόν ἅγιο Κλήμεντα, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο ὑπῆρξε μαθητής τους, ἀλλά ἀνεδείχθη καί τῶν τρόπων καί τῶν κόπων τους συμμέτοχος. Βάδισε στά ἴχνη τους χωρίς νά φοβηθεῖ τίς δυσκολίες, χωρίς νά ὑπολογίσει τίς ταλαιπωρίες καί τούς διωγμούς, καί «μαθήτευσε» τά ἔθνη, ὅπως ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, κηρύσσοντας τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, κηρύσ­σοντας τήν ἀληθινή πίστη, διά τῆς ὁποίας ὁδήγησε τούς ἀνθρώπους στόν Θεό.

Ἐφάρμοσε δηλαδή στή ζωή του ὁ ἅγιος Κλήμης τήν τελευταία ἐντολή τοῦ Κυρίου πρός τούς μαθητές του, λίγο πρίν ἀπό τήν εἰς οὐρα­νούς ἀνάληψή του, τήν ἐντολή νά «μαθητεύσουν» πάντα τά ἔθνη, ἐκπληρώνοντας μέσα ἀπό αὐτήν καί τήν ἄλλη μεγάλη ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς του. Γιατί «πεινῶντες καί διψῶντες» εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού δέν ἔχουν γνωρίσει τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος εἶναι «ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς» καί «τό ὕδωρ τό ζῶν». Εἶναι ξένοι, γιατί βρίσκονται μακριά ἀπό τόν Θεό-Πατέρα τους καί ἀπό τόν οἶκο του, τήν Ἐκκλησία. Εἶναι γυμνοί, ὅπως ἦταν καί οἱ πρωτόπλαστοι μετά τήν παρακοή τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ στόν κῆπο τῆς Ἐδέμ. Εἶναι ἀσθενεῖς, γιατί εἶναι πληγωμένοι ἀπό τήν ἁμαρτία, καί φυλακισμένοι γιατί εἶναι δέσμιοι τοῦ διαβόλου.

Καί ὅλους αὐτούς τούς ἀνθρώπους, πού βρισκόταν «ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου» καί ἀγνοοῦσαν τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, τούς ἐπισκέφθηκε μέ ἀγάπη ὁ ἑορταζόμενος ἅγιος Κλήμης, καί χόρτασε τούς πεινῶντες, ξεδίψασε τούς διψῶντες, ἐνέδυσε μέ τή στολή τοῦ θείου βαπτίσματος τούς γυμνούς καί τούς κατέστησε ἀπό ξένους οἰκείους τοῦ Θεοῦ. Θεράπευσε τά τραύματα τῆς ψυχῆς τους καί τούς ἀπελευθέ­ρω­σε ἀπό τίς προλήψεις καί τίς προκαταλήψεις, ἀπό τά πάθη καί τίς δεισιδαιμονίες πού τούς κρατοῦσαν δεσμίους.

Ὅλα αὐτά τά ἐπέτυχε ὁ ἅγιος Κλήμης «μαθητεύσας τά ἔθνη καί κη­ρύξας τήν πίστιν τήν ἀληθῆ», ὅπως ψάλαμε σήμερα πρός τιμήν του. Γι᾽ αὐτό καί δικαίως τιμᾶται ἀπό τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία. Γι᾽ αὐτό καί δικαίως καί κατά χρέος τόν τιμοῦμε καί ἐμεῖς καί πανηγυρίζουμε τή μνήμη του, «ἀναθεωροῦντες τήν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς» του.

Καί τί μᾶς διδάσκει ἡ ζωή τοῦ ἁγίου μας; Μᾶς διδάσκει τήν ἀνάγκη νά μεταδίδουμε καί ἐμεῖς μέ τή ζωή καί τόν λόγο μας τήν ἀληθινή πίστη στούς ἀνθρώπους γύρω μας. Διότι ἡ ἐντολή τοῦ Κυρίου «μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» δέν ἀπευθύνεται μόνο πρός τούς ἁγίους ἀποστόλους, ἀλλά καί πρός τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Καί δέν μᾶς ζητᾶ ὁ Χριστός νά ἀφήσουμε τήν οἰκογένειά μας ἤ τήν πατρίδα μας γιά νά κηρύξουμε σέ ἄλλους λαούς τό Εὐαγγέλιό του, ὅπως ἔκανε ὁ ἅγιος Κλήμης, οὔτε μᾶς ζητᾶ νά κάνουμε ἀφ᾽ ὑψηλοῦ τούς κήρυκες καί τούς διδασκάλους τοῦ Εὐαγγελίου του, ἐπιτυγχάνοντας μερικές φορές τό ἀντίθετο ἀποτέλεσμα.

Μᾶς ζητᾶ νά προσπαθοῦμε μέ τή ζωή μας καί μέ τό παράδειγμά μας νά δίδουμε τή μαρτυρία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά δίδουμε τή μαρτυρία τῆς ἀληθινῆς πίστεως, τήν ὁποία στήν ἐποχή μας πολλοί δυστυχῶς ἀγνοοῦν, συχνά καί χωρίς νά τό θέλουν. Μᾶς ζητᾶ νά μήν ἀδιαφοροῦμε γιά τούς ἀδελφούς μας, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται στό σκοτάδι τῆς ἀμφιβολίας, τῆς ἀγνοίας ἤ καί τῆς ἀπιστίας, ἀλλά νά τούς προσφέρουμε τήν ἐλπίδα πού δίδει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς ζητᾶ νά ἐνδιαφερόμαστε γιά τούς ἀδελφούς μας πού κλυδωνίζονται ἀπό τούς πειρασμούς τοῦ συγχρόνου κόσμου καί ἔχουν χάσει τόν προσανατολισμό τους καί νά τούς βοηθοῦμε νά βροῦν στό ἀπάνεμο λιμάνι τῆς Ἐκκλησίας μας καί τῶν ἱερῶν μυστηρίων τους τήν πυξίδα καί τόν ὁδηγό πού ἔχουν ἀνάγκη. Μᾶς ζητᾶ νά φροντίζουμε ἐκείνους πού ἀναζη­τοῦν τή θεραπεία ἀπό τά τραύματα τῆς ψυχῆς τους καί νά τούς προσφέρουμε τήν ἀγάπη μας, μεταφέροντάς τους στό θεῖο πανδοχεῖο, στήν Ἐκκλησία, γιά νά θεραπευθοῦν.

Καί μποροῦμε νά τά κάνουμε ὅλα αὐτά, μιμούμενοι τό παράδειγμα τοῦ ἁγίου Κλήμεντος, ὥστε νά τόν τιμοῦμε οὐσιαστικά καί νά ἔχουμε τή χάρη καί τήν εὐλογία του, ἡ ὁποία εὔχομαι ταπεινά νά σκέπει καί νά προστατεύει ἰδιαιτέρως τήν Ἱερά αὐτή Μονή, πού ἔχει τήν εὐλογία νά κατέχει τήν τιμία καί ὄντως χαριτόβρυτο καί μυρβλύζουσα κάρα του ὡς πολύτι­μο θησαυρό καί προστασία.