Η εορτή της εγέρσεως του Λαζάρου στην Ι.Μ. Μάρθας και Μαρίας στη Βηθανία
Το Σάββατο, 27 Απριλίου, στη Βηθανία, στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή Μάρθας και Μαρίας, των αδελφών του Λαζάρου, τελέστηκε Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ησυχίου και του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου, ψάλλοντος του κ. Ευσταθίου Τσουμάνη, βοηθούντος του μοναχού π. Ιωσήφ του Αγιορείτου, παρουσία του Γενικού Προξένου της Ελλάδος στα Ιεροσόλυμα κ. Δημητρίου Αγγελοσοπούλου και της Προξένου κ. Άννης Μάντικα και μετεχόντων αυτοχθόνων Αραβοφώνων πιστών και λίγων προσκυνητών.
Στο Κοινωνικό της Θείας Λειτουργίας κήρυξε τον θείο λόγο ο Μακαριώτατος ως ακολούθως:
«Κύριε, ἡ φωνή Σου κατέλυσε τοῦ ᾅδου τά βασίλεια καί ὁ λόγος τῆς ἐξουσίας Σου ἤγειρεν ἐκ τάφου τετραήμερον· καί γέγονεν ὁ Λάζαρος τῆς παλιγγενεσίας προοίμιον σωτήριον», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,
Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος δηλονότι τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ κώμῃ ταύτῃ τῆς Βηθανίας, ἐξ ἧς ὁ Λάζαρος κατήγετο καί ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, ἔνθα ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου Μάρθα συνήντησεν τόν Ἰησοῦν, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν ἔγερσιν τοῦ Ἁγίου καί δικαίου φίλου τοῦ Χριστοῦ Λαζάρου τοῦ τετραημέρου.
Κατά την ἀψευδῆ μαρτυρίαν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ ἡ Μάρθα εἶπε πρός τόν Ἰησοῦν: «Κύριε, εἰ ἦς ὧδε, ὁ ἀδελφός μου οὐκ ἂν ἐτεθνήκει» (Ἰωάν. 11,21): Κύριε ἐάν ἦσουν ἐδώ, δέν θά εἶχεν ἀποθάνει ὁ ἀδελφός μου… «Εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμί ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή· ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καί πᾶς ὁ ζῶν καί πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μη ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα», (Ἰωάν. 11,25-26).
Ἑρμηνεύοντες τόν λόγον τοῦτον τοῦ Χριστοῦ, ὁ μέν Ἱερός Αὐγουστῖνος λέγει: ὁ πιστεύων εἰς τόν Χριστόν θά ἀποθάνῃ προσκαίρως, λόγῳ τοῦ θανάτου τῆς σαρκός, δέν θά ἀποθάνῃ ποτέ λόγῳ τῆς ζωῆς τοῦ Πνεύματος καί τῆς ἀθανασίας τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ δέ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Ὁ εἰς Αὐτόν [τόν Χριστόν] πιστεύσας ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι ἀτελεύτητον ἔχει ζωήν ἐν μακαριότητι καί ὁλοκλήρῳ ἀφθαρσίᾳ».
Κατά δέ τόν ὑμνῳδόν τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστός μεταβαίνει ἀπό τόν τόπον πέραν τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ εἰς τήν Βηθανίαν μετά τῶν μαθητῶν Του, ἔνθα ὁ φίλος Αὐτοῦ Λάζαρος ἀπέθανε, ἵνα πιστοποιήσῃ τήν ἀόριστον ἐνέργειαν καί δύναμιν τῆς Θεότητος Αὐτοῦ: «Θεός ὢν ἀληθινός, Λαζάρου ἔγνως τήν κοίμησιν, καί ταύτην τοῖς Μαθηταῖς, τοῖς σοῖς προηγόρευσας, πιστούμενος Δέσποτα, τῆς Θεότητός σου, τήν ἀόριστον ἐνέργειαν», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός.
Προσέτι δέ ἵνα πιστοποιήσῃ, βεβαιώσῃ τήν πρό τοῦ σωτηρίου Αὐτοῦ πάθους κοινήν Ἀνάστασιν. «Τήν κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ σοῦ Πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ὁ Θεός·», ἀναφωνεῖ καί ὁ ὑμνῳδός.
Ἐπειδή ἤγγιζεν τό σωτήριον σταυρικόν πάθος Αὐτοῦ, ὁ Χριστός διά τῆς ἐκ τοῦ ᾅδου Ἀναστάσεως τοῦ τεθνεῶτος τετραημέρου Λαζάρου διέσεισε τό κράτος τοῦ θανάτου πρό τοῦ ἰδίου Αὐτοῦ θανάτου ἀφ’ ἑνός· καί προεμύνυεν τήν τριήμερον Αὐτοῦ ταφήν καί τήν κοινήν Ἀνάστασιν ἀφ’ ἑτέρου.
Καί εὐλόγως διερωτώμεθα, τί σημαίνει «Κοινή Ἀνάστασις»; Κοινή Ἀνάστασις σημαίνει τήν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Ἡ Ἀνάστασις δέ τοῦ θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀφορᾷ εἰς τήν ὑπό τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί διά Πνεύματος Ἁγίου προσληφθεῖσαν Αὐτῷ ἀνθρωπίνην ἡμῶν σάρκα. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ κοινή τοῦ Χριστοῦ Ἀνάστασις σημαίνει τήν ἐκ τῆς φθορᾶς, δηλονότι τῆς ἁμαρτίας ἐλευθερίαν πάντων τῶν ἀνθρώπων.
Ἀξιοσημείωτον ὅτι ἡ «ἐκ τῆς φθορᾶς ἐλευθερία πάντων τῶν ἀνθρώπων» δέν πρέπει νά ἐκλαμβάνηται ἤ ἑρμηνεύηται ἐν ἠθικῇ ἤ μεταφυσικῇ ἐννοίᾳ, ἀλλά ὡς γεγονός ἀληθινόν καί πραγματικόν, δεδομένου ὅτι ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ ἀναντίρρητον πραγματικότητα.
Ἡ διά τῆς μεγάλης φωνῆς κραυγή τοῦ Χριστοῦ εἰπόντος: «Λάζαρε δεῦρο ἔξω», (Ἰω. 11,43) διαδηλοῦται ἡ ζωοποιός δύναμις καί τό ἔργον τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου τοῦ ρητῶς διαβεβαιοῦντος τούς πιστούς: «ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντι με ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» (Ἰωάν. 5,24).
Τοῦτο ἀκριβῶς, δηλαδή τήν μετάβασιν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, ἐπιμαρτύρησεν ἡ ἔγερσις τοῦ Λαζάρου, ὁ ὁποῖος κατά τόν ἅγιον Ἀνδρέα Κρήτης «γέγονε τῆς παλιγγενεσίας προοίμιον σωτήριον», τοὐτέστιν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Σήμερον καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐν Βηθανίᾳ ὄντες καί προγευθέντες τήν κοινήν Ἀνάστασιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τοῦ νικητοῦ τοῦ θανάτου, μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν:
«Πρεσβείαις τῆς Πανάγνου Θεοτόκου καί Ἱκεσίαις Λαζάρου, Μάρθας καί Μαρίας τε, ἡμᾶς ἀξίωσον, θεατάς γενέσθαι, τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ Πάθους σου Κύριε, καί τῆς λαμπροφόρου, τῶν ἡμερῶν καί βασιλίδος, Ἀναστάσεως τῆς σῆς, φιλάνθρωπε».
Ακολούθησε λιτανεία πέριξ της Ιεράς Μονής και Απόλυση. Κατόπιν ακολούθησε κέρασμα σεμνό, παρατεθέν υπό της πολιάς ηγουμένης Γεροντίσσης Ευπραξίας στο Ηγουμενείο. Σε αυτό παρέστη τιμητικώς και ο Δήμαρχος της Παλαιστινιακής Δημαρχίας της Βηθανίας μετά των συνεργατών αυτού.
Ακολούθησε δεύτερη λιτανεία προς τον τάφο του Λαζάρου, υπό τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καπιτωλιάδος κ. Ησύχιο, όπου αναγνώστηκε η εκ του Κατά Ιωάννην Αγίου Ευαγγελίου περικοπή της εγέρσεως του Λαζάρου. Η εορτή έληξε με την επιστροφή στο Πατριαρχείο.
