Η Λέρος τίμησε τη μνήμη του Πολιούχου της, Οσιομάρτυρος Ιωνά του Λερίου

Με λαμπρότητα εορτάστηκε η επέτειος του μαρτυρίου του Αγίου Ενδόξου Οσιομάρτυρος Ιωνά του Λερίου, Πολιούχου της νήσου Λέρου.

Το απόγευμα της Τρίτης, 27 Φεβρουαρίου, έλαβε χώρα ο Αρχιερατικός Εσπερινός, στον Ιερό Ναό της Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, και το πρωί της Τετάρτης, 28 Φεβρουαρίου, τελέστηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, υπό του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Στρατονικείας κ. Στεφάνου, συμπροσευχομένου του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λέρου, Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ. Παϊσίου, συλλειτουργούντων των ιερέων π. Γεωργίου Γαμπιέρη, εφημερίου του Ιερού Ναού, π. Δαμασκηνού Παλαπουγιούκ, π. Νικολάου Ταχλιαμπούρη και π. Σεβαστιανού Καζηλιέρη.

Τον θείο λόγο κήρυξε ο Θεοφιλέστατος, αναφερθής στον βίο του Οσίου Ιωνά, ενώ στο τέλος και μέσα σε κλίμα βαθιάς συγκινήσεως τελέστηκε το ετήσιο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των 57 θυμάτων των βιαίως κοιμηθέντων αδελφών μας στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών.

Βίος Αγίου

Από το «ΒΡΑΒΕΙΟΝ» της Ιεράς και Βασιλικής Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου της Πάτμου, διαπιστώνουμε ότι πολλοί Λέριοι τους πέντε προηγούμενους αιώνες, άφησαν την Λέρο και πήγαν στη Μονή της Πάτμου, για να μονάσουν.

Ένας από αυτούς ήταν και ο μοναχός Ιωνάς, για τον οποίον αναφέρονται τα εξής: «αφξα (1561) Φεβρουαρίου κη (28) εφονεύθη εις τόν Λειψόν ο δούλος του Θ(εο)ύ Ιωνάς μοναχός ο Λέριος».

Ο οσιομάρτυς Ιωνάς, μαζί με άλλους ασκητές – αναχωρητές, έφυγαν από το μοναστήρι της Πάτμου και έφθασαν στη νήσο Λειψώ στα 1550 μ.Χ.  Επέλεξαν τον ορμίσκο «Κοίμηση» και αποβιβάσθηκαν.

Πρώτο τους μέλημα να χτισθεί ο Ναός του Ησυχαστηρίου, ψηλά από την θάλασσα σε δύσβατο σημείο, για τον φόβο των πειρατών. Εκεί πάλεψαν με τους βράχους, για να φτιάξουν μονοπάτια, πάλεψαν με την έλλειψη του νερού και της τροφής. Μα τι και αν δεν είχαν τίποτα απ’ αυτά; Είχαν και τους αρκούσε η Χάρη του Αγίου Θεού.

Έφτιαξαν την εκκλησία επ’ ονόματι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και μικρά κελιά για τους ίδιους. Πότισαν τον άγονο χώρο του ασκηταριού περισσότερο με τον ιδρώτα τους και λιγότερο με το νερό. Σεβάστηκαν τη φύση, λάτρευσαν, εδόξασαν και υμνολόγησαν τον Θεό, που δεν επέτρεψε στον διάβολο να πειράζει τους ανθρώπους, αλλά έδωσε και στους ανθρώπους την δύναμη να τον νικούν. Έγιναν «άγγελοι τον βίον», ενώ ήταν «άνθρωποι τη φύσει». Πολλοί από αυτούς θυσιάστηκαν για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την ελευθερία.

Όσο ψηλά όμως και αν ήταν το ασκηταριό, το επισκέπτονταν με τις άγριες διαθέσεις τους οι πειρατές. Σε μία επιδρομή εφόνευσαν τον μοναχό Ιωνά από τη Λέρο. Ήταν 28 Φεβρουαρίου του 1561. Έτσι ο Μοναχός Ιωνάς έγινε νεομάρτυρας της Εκκλησίας μας.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο με την υπ’ αριθ. πρωτ. 693/2002 Πράξιν ανεκύρηξε τους πέντε ασκητάς «μετά των Οσίων και Αγίων της Εκκλησίας μας, τιμώμενοι παρά των πιστών και ύμνοις εγκωμίων γεραιρόμενοι κατ’ έτος τη πρώτη μετά την ι΄ Ιουλίου Κυριακή».

«Δεύτε, Ιωνάν, της Λέρου το καύχημα εγκωμιάσωμεν

τον σαφώς θεώμενον του Ζωοδότου Χριστού το πρόσωπον

ιδίοις όντως όμμασιν εν θείοις δώμασι

και μετέχων χαρμονής της κρείττονος

ως λαμπρός οσίαθλος πίστεως.

«Οσιόαθλε γενναίε, Ιωνά, Λέρου έκθρεμμα,

ήσκησας ενθέως εν Λειψώ και στέφος αθλήσεως

παρά Κυρίου εδέξω, τρισμακάριστε,

ως ομότροπος κλεινών μαρτύρων της πίστεως».

Επιμέλεια – Φωτογραφίες:  Γεώργιος Ι. Χρυσούλης, Γραμματεύς Ιεράς Μητροπόλεως Λέρου, Καλύμνου και Αστυπαλαίας