«Νήματα-Παράλληλες ιστορίες διασύνδεσης»
Πολύτιμα κειμήλια από τις αλησμόνητες πατρίδες της Μικράς Ασίας με «όχημα» μία βιωματική διαδρομή με επίκεντρο ιστορίες προσφύγων, παρουσιάζονται στο πλαίσιο έκθεσης στο Αρχοντικό Γρηγορίου Βούρκα στην Κοζάνη. Ο τίτλος της πολιτιστικής δράσης είναι «Νήματα-Παράλληλες ιστορίες διασύνδεσης» και εμπνευστές της πρωτοβουλίας τα μέλη του Μικρασιατικού Συλλόγου της περιοχής.
Η έκθεση ανοίγει τις πύλες της την Τρίτη 30 Ιανουαρίου και θα διαρκέσει μέχρι και την Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου.
Η τεχνολογία φέρνει στο προσκήνιο τη μαρτυρική διαδρομή των προσφύγων
Σύμμαχος της προσπάθειας του Μικρασιατικού Συλλόγου Κοζάνης στην προσπάθεια ανάδειξης των κειμηλίων που έφεραν μαζί τους από τη Μικρά Ασία οι πρόσφυγες, είναι η τεχνολογία, καθώς η έκθεση αποκτά «διαδραστικό» χαρακτήρα μέσω της χρήσης βίντεο και μουσικής. Αξίζει να σημειωθεί ότι εννέα ερμηνευτές με την ξεχωριστή φωνή τους «ζωντανεύουν» τα κειμήλια και «ρίχνουν» φως στα δραματικά γεγονότα της εποχής.
«Κείμενα που συνδέουν το παρόν με το τραυματικό παρελθόν»
Ο άνθρωπος ο οποίος κλήθηκε να γράψει τα κείμενα τα οποία «συνοδεύουν» τα κειμήλια, ο κ. Μιχάλης Πιτένης, μέσα από ανάρτησή του στο διαδίκτυο, στάθηκε στο συναισθηματικό φορτίο το οποίο, όπως τονίζει, «φωλιάζει» στην καρδιά των απογόνων των προσφύγων της Μικράς Ασίας, όπως και στους συμβολισμούς που προκύπτουν μέσα από την έκθεση:
«Παρόλο που καμιά απ’ τις ρίζες μου δεν ακουμπάει στη Μικρά Ασία, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία-πρόκληση από τον Μικρασιατικό Σύλλογο Κοζάνης να γράψω κάποια κείμενα που θα λειτουργήσουν ως τα αδιόρατα νήματα που θα συνδέουν το παρόν με το τραυματικό παρελθόν, τους σημερινούς με τους μαρτυρικούς προγόνους τους, ένιωσα σαν να ‘μουν κομμάτι αυτών των ανθρώπων, πως κουβαλούσα και ΄γώ το βάρος αυτής της πολύτιμης μνήμης που δεν πρέπει ποτέ να χαθεί. Ελπίζω να κατάφερα να αποτυπώσω έστω και λίγο αυτό το συναισθηματικό φορτίο που φωλιάζει πάντα στις καρδιές των απογόνων εκείνων που είδαν τη φωτιά και το χαλασμό να διαλύει τη ζωή τους από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους και να ορθώσουν το ανάστημα τους, ριζώνοντας και ανθίζοντας στα νέα χώματα».
