Εορταστικό αφιέρωμα στον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας επί τοις ονομαστηρίοις αυτού
του π. Χριστοφόρου Κρικέλη
Αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου
Πρωτοσύγκελλου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας
Εορτάζοντες σήμερα τη μνήμη του μεγάλου ασκητού της ερήμου, αγίου Μακαρίου του Μεγάλου, του οποίου η διάπυρη και αμετάπτωτη επιθυμία στη διάρκεια της επί γης ζωής του κατά τον 4ο αιώνα δεν ήταν άλλη από το να βιώσει την ακατάληπτη μακαριότητα του Χριστού, δραττόμεθα της ευκαιρίας όπως εκφράσουμε εκ μέρους των πιστών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, με μια φωνή, τις ολόθυμες ευχές μας προς τον πολυσέβαστο Αρχιεπίσκοπό μας, Αρχιερέα και Πνευματικό μας Πατέρα. Επιπλέον, με αφορμή τα ονομαστήρια που άγει σήμερα, εκφράζουμε τη χαρά και την ευτυχία μας, καθώς και την ευγνωμοσύνη μας γι’ αυτό το τόσο υψηλό και θαυμαστό δώρο της χάρης του Θεού που επιδαψιλεύτηκε στην Ορθόδοξη Εκκλησία των Αντιπόδων.
Όντας στο πηδάλιο της Εκκλησίας της Αυστραλίας για σχεδόν πέντε χρόνια, ο Αρχιεπίσκοπός μας έχει κατά βάση εστιάσει ως Προκαθήμενος στην προαγωγή και περαιτέρω εμπέδωση της ενότητας της Ορθοδόξου Εκκλησίας κατά τρόπο ορθό και κανονικό. Πράγματι, ως Ιεράρχης του Οικουμενικού Θρόνου η αρχιεπισκοπία του θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί ως εμφορούμενη δαψιλώς από αίσθημα βαθιάς και εξαιρετικής ευθύνης προς μαρτυρία και πραγμάτωση του “αληθεύοντες… εν αγάπη” (Εφ. 4:15), κάτι για το οποίο χρειάστηκε να υπομείνει πολλές φορές κατηγορίες και κατάκριση εκ μέρους των ανθρώπων. Παρ’ όλα αυτά, σε θέματα που άπτονται του καλού της Εκκλησίας, ο Σεβασμιώτατος έχει παραμείνει πάντοτε ξεκάθαρος αλλά και ανοιχτός, αποφασιστικός αλλά και ευαίσθητος, ανυποχώρητος αλλά και στοχαστικός, όσον αφορά την παραμόνιμη επιθυμία του, όπως όλοι εμείς, οι πιστοί, “αυξήσωμεν εις Αυτόν τα πάντα, ος έστιν η κεφαλή, ο Χριστός” (Εφ. 4:15).
Κατά τη διάρκεια του έτους που ήδη διανύουμε, ένα έτος που σηματοδοτεί την εκατονταετηρίδα από την ίδρυση της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας από το Σεπτό Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1924, αισθανόμαστε όχι μόνο ιδιαιτέρως ευλογημένοι, αλλά επίσης βαθιά ευγνώμονες για το γεγονός ότι ο καλός μας Θεός, στο πλαίσιο της συνεχούς και παντοκρατορικής του προνοίας στους Αντίποδες, ευδόκησε να βρίσκεται επικεφαλής όλων των επετειακών εκδηλώσεων ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ.κ. Μακάριος, εκδηλώσεων που θα αποκορυφωθούν με την αποστολική επίσκεψη του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως στην Αυστραλία κατά τον Οκτώβριο του τρέχοντος έτους. Η απόλυτη προσήλωση και αφοσίωση του Αρχιεπισκόπου μας στον Οικουμενικό Θρόνο — για να μην αναφέρουμε τον απέραντο θαυμασμό του για τον εν λόγω θεόσδοτο θεσμό, στον οποίο τόσο προσφυώς αναφέρεται ως “Ἐκκλησία Ἄρχουσα καὶ Πάσχουσα”, σύμφωνα με τον τίτλο του τελευταίου βιβλίου του — είναι πέρα από κάθε σύγκριση και οπωσδήποτε χωρίς προηγούμενο. Η ιστορία αναμφίβολα θα τον αναδείξει ως τον Ιεράρχη που μεταλαμπάδευσε πραγματικά και εμφύτευσε αποφασιστικά το “πνεύμα” και το “φρόνημα” του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Αυστραλία, κάτι που όσοι εξ ημών έχουμε την ιδιαίτερη ευλογία να εργαζόμαστε δίπλα του σε ημερήσια βάση ήδη το διακρίνουμε και το χαιρόμαστε στο εδώ και τώρα.
Επειδή τον χαρακτηρίζει μια καρδιά διάπλατα ανοιχτή προς όλους τους ανθρώπους και ένα ξεκάθαρο όραμα για το μέλλον της Εκκλησίας — όπως ακριβώς και τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στο Φανάρι — ο Σεβασμιώτατος έχει εστιάσει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον του σε αυτούς που, ευρισκόμενοι εκτός της αγκάλης της Εκκλησίας, ήταν για δεκαετίες παραμελημένοι ή ακόμα και παραθεωρημένοι. Πεπεισμένος ότι ο ειλικρινής και αγαπητικός διάλογος για την αποκατάσταση της ενότητας του λαού του Θεού συνιστά θεμελιώδη ανταπόκριση στην απαραβίαστη εντολή του Χριστού “ίνα ώσιν εν” (Ιωάν. 17:21), έχει πρωτοστατήσει άφοβα σε αυτή την πρόκληση — γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα δεχθεί κριτική — επιθυμώντας να δει την επανένωση και την καταλλαγή των Ορθοδόξων Ελλήνων στην Αυστραλία ως ένα ενωμένο σώμα στο κεφάλαιο της επόμενης εκατονταετηρίδας στην ιστορία της τοπικής μας Εκκλησίας. Οι καρποί αυτών των προσπαθειών που σχετίζονται με τις αποφασιστικές πρωτοβουλίες του και την επιθυμία του για ενότητα — και ανεξάρτητα από τις συστηματικές και επώδυνες συκοφαντίες που έπρεπε να υπομείνει — είναι ήδη εμφανέστατοι μετά από πέντε χρόνια αρχιεπισκοπικής διακονίας.
Εάν ο πρώτος Ορθόδοξος Ιεράρχης της Αυστραλίας, συγκεκριμένα ο Μητροπολίτης Χριστοφόρος (Κνήτης), έτρεφε ένα μεγάλο όραμα αναφορικά με την ίδρυση και τον εγκαινιασμό ναών που ανήκαν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο σε όλη την έκταση του έθνους μας — είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι μία από τις δημοσιεύσεις του αφορούσε τη μετάφραση στην αγγλική γλώσσα της Ακολουθίας των Εγκαινίων, έργο πρωτοποριακό για την εποχή του και μία πολύ σημαντική παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές — ο Σεβασμιώτατος είναι εκείνος που με τη σειρά του, εμφορούμενος από το ίδιο πνεύμα, κάνει πραγματικότητα αυτό το πρωταρχικό όραμα με το να εγκαινιάζει τους Ορθόδοξους ναούς μας σε όλη την Αυστραλία, σφραγίζοντας τοιουτοτρόπως ανεξίτηλα διά μέσου της παρουσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου τη σωτηρία και την ενότητά μας με τον Χριστό εντός της Εκκλησίας, η οποία είναι το Σώμα Του.
Πέρα από την ισχυρή του επιθυμία να ενώσει τους Ορθόδοξους πιστούς πιο πολύ τον έναν με τον άλλο, και με την Εκκλησία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο γενικότερα, ο Σεβασμιώτατος έχει διαδραματίσει ηγετικό ρόλο και σε ένα ευρύτερο, παγκόσμιο επίπεδο, καθοδηγούμενος πάντα από το λαμπερό και αγαπητικό Φως που εκπέμπεται από το Φανάρι (λέξη που κυριολεκτικά παραπέμπει σε φάρο) σε ολόκληρη την οικουμένη — συγκεκριμένα, με θέρμη και ζεστασιά, με φροντίδα και ευαισθησία, με ευγένεια και ταπείνωση — βοηθώντας τον Οικουμενικό Θρόνο να βρει τρόπους που θα μπορούσαν να δώσουν στους πιστούς της Ουκρανίας τη θέση που τους αξίζει εντός της οικογένειας των Ορθοδόξων Εκκλησιών, κάτι που επετεύχθη με πολλή πόνο και κόπο. Εντούτοις, πεπεισμένος βαθιά μέσα στην καρδιά, τον νου και την ψυχή του, ότι το “ιερατικό ήθος” (άλλος ένας τίτλος βιβλίου του) διέπεται από ένα αίσθημα ποιμαντικής φροντίδας και μία αγαπητική προδιάθεση έναντι όλων των ανθρώπων και ειδικά έναντι των θλιβομένων και εμπερίστατων, αγωνίστηκε για τη δίκαιη αναγνώριση των πιστών της Ουκρανίας και την αποδοχή τους ως γνησίων τέκνων κάτω από το ωμοφόριο του Οικουμενικού Θρόνου. Με την ίδια, μάλιστα, αποφασιστικότητα, ο Σεβασμιώτατος επεδίωξε να διασφαλίσει το νομοκανονικό καθεστώς των Ορθοδόξων Ουκρανών στην Αυστραλία, και τους καρπούς αυτής της προσπάθειας τούς γευόμαστε ήδη όλοι μας.
Για όλα αυτά και για πολύ περισσότερα, προσευχόμαστε όπως ο καλός Θεός της αγάπης συνεχίσει να παρέχει στον ελεήμονα Πατέρα και εν Χριστώ Ποιμένα μας πολλά ευλογημένα χρόνια στην εξέχουσα αλλά και μαρτυρική διακονία της αρχιεπισκοπικής του φροντίδας. Ζητάμε από τον Κύριο να δίνει στον Αρχιεπίσκοπο και εν Χριστώ Πατέρα μας τη δύναμή Του, έτσι ώστε να συνεχίσει τη δύσκολη αλλά συνάμα ιερή του διακονία, για να μπορούμε εμείς οι πιστοί να προχωρήσουμε στο επόμενο συναρπαστικό κεφάλαιο της ζωής της Εκκλησίας μας στην Αυστραλία, με ενότητα στον νου, την καρδιά και την ψυχή μας.
