Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: Ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ιστορικούς
Έχει χαρακτηριστεί από αρκετούς συγγραφείς ως ο μεγαλύτερος ιστορικός της νεότερης Ελλάδας, ένας άνθρωπος που άλλαξε τα δεδομένα της εποχής του, βγήκε μπροστά και επηρέασε την πνευματική πορεία της πατρίδας μας. Ο λόγος για τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο.
Γεννήθηκε το 1815 στην Κωνσταντινούπολη, καθώς ο πατέρας του, Δημήτριος, είχε μετακομίσει εκεί, αν και γεννήθηκε στη Βυτίνα Αρκαδίας. Η κήρυξη της Επανάστασης το 1821, σήμανε αυτόματα τις σφαγές Ελλήνων από τους Τούρκους. Έτσι, στις 4 Απριλίου οι Τούρκοι, λιντσάρουν και θανατώνουν τον πατέρα του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, τον αδελφό του Μιχαήλ και δύο θείους του. Χωρίς να έχει άλλη επιλογή, η μητέρα του, Ταρσία, το γένος Νικοκλή, εγκαθίσταται στην Οδησσό, εκεί όπου υπήρχε έντονο το ελληνικό στοιχείο και ο μικρός ακόμα Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, συνεχίζει την εκπαίδευσή του. Στην Οδησσό εκείνος μαζί με τον αδερφό του, Πέτρο, εγγράφονται στο γαλλικό λύκειο Ρισελιέ και ήδη από τα πρώτα χρόνια διακρίνεται η αγάπη του για την Ιστορία. Από την Οδησσό η οικογένεια Παπαρρηγόπουλου μετακομίζει το 1830 στο Ναύπλιο.
Οι σπουδές στο εξωτερικό και η επιστροφή στην Ελλάδα
Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος μετά το τέλος της φοίτησής του στο σχολείο, φεύγει για σπουδές στο εξωτερικό. Πρώτη επιλογή η Γαλλία, όπου σπουδάζει νομική, ενώ ακολουθεί η Γερμανία. Φαίνεται ότι η αγάπη του για την Ελλάδα παρέμενε άσβεστη όλα αυτά τα χρόνια, γι’ αυτό και η επιστροφή του στην πατρίδα ήταν αναπόφευκτη.
Το 1833 προσλαμβάνεται στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και παράλληλα γνωρίζει τη σύζυγό του Μαρία Αφθονίδη. Παντρεύονται και αποκτούν τρία παιδιά: τον Δημήτριο, την Αγλαΐα και την Ελένη. Όλα τα χρόνια της ζωής του δεν έπαψε να ασχολείται με την ιστορία, να γράφει και να επιθυμεί τη δημοσίευση των κειμένων του. Πρώτο έργο του, το «Περί της εποικήσεως σλαβικών τινών φυλών εις την Πελοπόννησον» που δημοσιεύεται στην εφημερίδα του Ναυπλίου «Τριπτόλεμος».
Αργότερα, διορίζεται ως καθηγητής στο Γυμνάσιο Αθηνών, αφού η θητεία του στο δημόσιο είχε ολοκληρωθεί. Ίσως και να του άρεσε περισσότερο, αφού εκεί θα μπορούσε να ασχοληθεί απερίσπαστος με την ιστορία και την έρευνα. Το 1846 εκδίδει τον τόμο «Στοιχεία της γενικής ιστορίας κατά το σύστημα του Γάλλου Λευί».
Η αναγνώριση του έργου του
Μία από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του ήταν όταν τον Ιανουάριο του 1850, το Πανεπιστήμιο του Μονάχου, έχοντας αξιολογήσει το μέχρι στιγμής έργο του, του απονέμει τον τίτλο του διδάκτορα. Ένα χρόνο αργότερα, διορίζεται ως έκτακτος καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και τη διετία 1872 – 1873, Πρύτανης.
Το πιο σπουδαίο έργο του, που τον κατέταξε στην κορυφή των Ελλήνων ιστορικών, ήταν η πεντάτομη «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» (1860-1872). Παρουσίασε την ελληνική ψυχή, από την αρχαιότητα μέχρι και τη σύγχρονη εποχή. Ακόμα, τη μέχρι τότε παρακμάζουσα βυζαντινή εποχή για τους Έλληνες, ο Παπαρρηγόπουλος κατάφερε να την αλλάξει. Γι’ αυτό το λόγο, αλλά και για αρκετούς ακόμα, μνημονεύεται μέχρι σήμερα.
Έζησε μέχρι την ηλικία των 76 ετών, έχοντας χάσει δύο από τα τρία παιδιά του. Έφυγε από τη ζωή στις 14 Απριλίου 1891 βρισκόμενος στην Αθήνα.
