Ο Κυριάκος Μητσοτάκης «αποχαιρετά» τον Arthur Leslie Leggett

Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος κ. Κυριάκος Μητσοτάκης απέτισε φόρο τιμής στον τελευταίο βετεράνο της Δυτικής Αυστραλίας που πολέμησε στη Μάχη της Κρήτης, Arthur Leslie Leggett, μέσω μηνύματος, το οποίο ανάγνωσε στην κηδεία του, η Πρόξενος της Ελλάδος στην Πέρθη κ. Ελένη Γεωργοπούλου. Η κηδεία του Arthur Leggett πραγματοποιήθηκε το Σάββατο, 10 Μαΐου, και εκ μέρους της Ελληνικής Πολιτείας η κ. Γεωργοπούλου κατέθεσε στεφάνι.

Ακολουθεί το μήνυμα του Έλληνα Πρωθυπουργού:

«Σήμερα, η Ελλάδα σκύβει το κεφάλι με τιμή και ευγνωμοσύνη, αποχαιρετώντας τον τελευταίο εν ζωή βετεράνο της Μάχης της Κρήτης. Εκ μέρους της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και του ελληνικού λαού, εκφράζουμε τα ειλικρινή και βαθύτατα συλλυπητήριά μας για την απώλεια του Arthur Leslie Leggett OAM.

Υπήρξε ο τελευταίος και γηραιότερος βετεράνος της Μάχης της Κρήτης από τη Δυτική Αυστραλία, καθώς και πρώην αιχμάλωτος πολέμου. Η ζωή του Arthur υπήρξε ένα λαμπρό παράδειγμα αντοχής, γενναιότητας και προσφοράς.

Ο θάνατός του σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής· ένα κεφάλαιο ζωντανής ιστορίας κλείνει — ένα κεφάλαιο γραμμένο με γενναιότητα, θυσία και το ακατάβλητο φρόνημα εκείνων που αγωνίστηκαν για την ελευθερία σε μία από τις πιο ηρωικές στιγμές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Μάχη της Κρήτης και η Εκστρατεία στην Ελλάδα αποτελούν σημαντικές ιστορικές στιγμές για τους Αυστραλούς, ιδιαιτέρως για τους Ελληνοαυστραλούς. Η κληρονομιά τους θα συνεχίσει να εμπνέει γενιές Ελλήνων και Αυστραλών.

Ο Arthur επέδειξε εξαιρετικό θάρρος και γενναιότητα κατά τη Μάχη της Κρήτης το 1941 και στις σκοτεινότερες ημέρες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Σε ηλικία μόλις 22 ετών, συνελήφθη και μεταφέρθηκε στη Γερμανία, όπου πέρασε τέσσερα χρόνια σε στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου. Επιβίωσε από μια σκληρή πορεία 800 χιλιομέτρων μέσα από ορεινό έδαφος, χωρίς τροφή ή νερό, καθώς οι γερμανικές δυνάμεις προσπαθούσαν να μετακινήσουν τους αιχμαλώτους μπροστά από τις προελαύνουσες Συμμαχικές δυνάμεις.

Το σθένος και η αντοχή του Arthur μας άφησαν άφωνους. Η αφοσίωσή του καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του στο να τιμά τις θυσίες των συντρόφων του βετεράνων, άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στην κοινή μας ιστορία

Η Μάχη της Κρήτης δεν τελείωσε με την εκκένωση του νησιού από τις Συμμαχικές δυνάμεις το 1941. Η Κρητική Αντίσταση συνέχισε τον αγώνα μέχρι την γερμανική παράδοση το 1945. Η Μάχη της Κρήτης ήταν και παραμένει ένα μνημείο της γενναιότητας ενός λαού που αρνήθηκε να παραδοθεί. Ο λαός της Κρήτης πλήρωσε ένα απερίγραπτο τίμημα για την αντίστασή του, το οποίο δεν ξεχάστηκε ποτέ. Πολέμησαν με ό,τι είχαν. Πολλοί ρίσκαραν τη ζωή τους για να προσφέρουν καταφύγιο σε χιλιάδες στρατιώτες των Συμμάχων και των ANZAC που είχαν μείνει πίσω κατά τη σύγχυση της εκκένωσης.

Αυτές οι πράξεις γενναιότητας και συμπόνιας παραμένουν ισχυρά σύμβολα της σχέσης μεταξύ των Ελλήνων και των Αυστραλών. Η κληρονομιά αυτής της φιλίας θα επιβιώσει πολύ μετά την απώλεια του Arthur Leggett και των συντρόφων του βετεράνων. Η μνήμη τους ζει στην ιστορία μας και στις καρδιές των οικογενειών τους και των Κρητικών που στάθηκαν δίπλα τους.

Για μένα, αυτός ο αποχαιρετισμός έχει προσωπικό βάρος: η ιστορία της Μάχης της Κρήτης είναι και η ιστορία της δικής μου οικογένειας. Ο πατέρας μου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, γεννήθηκε το 1918, όπως και ο Arthur. Ήταν ανάμεσα σε εκείνους που έζησαν αυτές τις σκοτεινές μέρες στη γενέτειρά τους, νέος άνθρωπος που διαμορφώθηκε για πάντα από τις εικόνες και τους ήχους της αντίστασης και της απώλειας. Είχε φυλακιστεί και καταδικαστεί σε θάνατο δύο φορές. Όπως πολλοί Κρητικοί της γενιάς του, κουβαλούσε τη μνήμη εκείνης της μάχης όχι μόνο στα λόγια του, αλλά και στις πεποιθήσεις του και την προσφορά του στη χώρα μας.

Για τη θυσία των ANZACs στη Μάχη της Κρήτης, η Κυβέρνηση και ο λαός της Ελλάδας θα είναι πάντα ευγνώμονες.

Σήμερα, τιμούμε την κληρονομιά του Arthur και την κληρονομιά εκείνων που πολέμησαν δίπλα του. Θα ζουν για πάντα στην καρδιά του έθνους μας.

Ας αναπαυθεί εν ειρήνη, γνωρίζοντας ότι η υπηρεσία του καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του θα αποτελεί πάντα φάρο θάρρους και αφοσίωσης. Στον τελευταίο βετεράνο, προσφέρουμε όχι μόνο τον βαθύτατο σεβασμό μας, αλλά και την ιερή μας υπόσχεση: Ότι θα θυμόμαστε.

Δε θα ξεχάσουμε ποτέ».