Μνήμη του Παλαιών Πατρών Γερμανού στην Πάτρα

Στις 30 Μαΐου 1826 έκλεισε τα χοϊκά του μάτια και άφησε την ψυχή του να φτερουγίσει, στην αγκαλιά του Κυρίου μας, τον οποίο τόσον αγάπησε, ο θρυλικός, ο μέγας, ο λεοντόκαρδος και γενναιόψυχος Ιεράρχης των Πατρών, ο γνωστός ως Παλαιών Πατρών Γερμανός.

Κάθε χρόνο ο Μητροπολίτης Πατρών, ο Ιερός Κλήρος και ο ευσεβής Πατραϊκός Λαός, με Θεία Λειτουργία και ιερό Μνημόσυνο, τιμούν τη μνήμη του γενναίου Ιεράρχου, ο οποίος κατά τα πικρά και μαύρα χρόνια της Τουρκικής σκλαβιάς, πήρε στους ώμους του τις τύχες της Πατρίδος μας και αγωνίστηκε μαζί με τους Προκρίτους και τους αγωνιστές, τους οπλαρχηγούς, τα παλληκάρια, υπέρ πίστεως και πατρίδος.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος τέλεσε τη Θεία Λειτουργία και το ιερό μνημόσυνο του Παλαιών Πατρών Γερμανού την Πέμπτη, 30 Μαΐου, στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, του Επισκοπείου Πατρών, και ανεφέρθη με λόγια θερμά και συγκινητικά για τον λαμπρό Ιεράρχη, το τέκνο της ηρωοτόκου και αγιοτόκου Δημητσάνης, τον Αρχιδιάκονο του Γρηγορίου του Ε’, τον Ιεράρχη που ύψωσε στην Αγία Λαύρα το Λάβαρο της Επαναστάσεως, στις 17 Μαρτίου του 1821 και στις 25 Μαρτίου του ιδίου έτους ύψωσε τη Σημαία και ευλόγησε τα όπλα του αγώνος στην πόλη των Πατρών, κάνοντας αντίστοιχα την διακήρυξη της Αγίας Λαύρας και εκείνην, το γνωστό Μανιφέστο του Παλαιών Πατρών Γερμανού, στην πόλη των Πατρών.

Μίλησε για τον γνήσιο και ατόφιο Έλληνα Κληρικό, που έφθασε μέχρι την Ιταλία, προκειμένου να αγωνισθεί για την Ελλάδα και να εύρει τρόπους να ενισχυθεί ο αγώνας.

Για τον Δεσπότη, ο οποίος από Ελληνικά χέρια εσύρθη γυμνός και καταφρονεμένος (τί κρίμα, όπως συνέβη με όλους σχεδόν τούς αγωνιστές του 1821), δεμένος πίσω από ένα άλογο, μέσα στα χιόνια και στα κακοτράχαλα της Αχαΐας βουνά, από το Μοναστήρι της Χρυσοποδαρίτισσας των Νεζερών των Πατρών, μέχρι τη Γαστούνη της Ηλείας και για τον οποίο η λαϊκή μούσα θα μας πληροφορήσει σχετικά με το μαρτύριό του:

«Ἐσεῖς πουλιά πετούμενα περήφανα πουλιά μου,
Μήν εἲδατε τόν Γερμανό τῆς Πάτρας τό Δεσπότη;

Οὒτε σέ διάβα φάνηκε, οὐδέ σέ Μοναστήρι,

ἐχτές προχτές τόν εἲδαμε ἐκεῖ στοῦ Καλλιμάνη.
Μουλάρια τόν ἐσέρνανε καί ρόντα τόν τραβοῦσε,
πρός τό Χλιμούτσι τράβαγαν στά ἓρμα τά μπουντούρια,
καί ὂντας τόν ρωτήξαμε, μᾶς εἶπε ἓνα τραγούδι,
«Οἱ φίλοι φίδια γίνονται

καί οἱ κουμπάροι ἀστρῖτες,
καί οἱ καλοί γειτόνοι σου, σάν κολοβές ὀχίτσες.
Ὃπου σταθεῖς κι ὃπου βρεθεῖς,
τηρᾶνε νά σέ φᾶνε»

«Αυτόν τον Ιεράρχη τιμάμε», συνέχισε ο Μητροπολίτης Πατρών, «κάθε ἡμέρα, όχι μόνο σήμερα, και ατενίζοντας τον ανδριάντα του στα Ψηλά Αλώνια των Πατρών, εμπνεόμεθα και παίρνομε δύναμη να συνεχίσωμε και τον δικό μας αγώνα, για την πίστη και την πατρίδα».

Επίσης ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε και σε όσους, κυρίως τελευταία, με λύσσα πολεμούν τις ιερές αυτές μορφές των Εθνοϊερομαρτύρων και αγωνιστών, όπως τού Γρηγορίου του Ε’, του Παλαιών Πατρών Γερμανού και άλλων. «Πρόκειται», είπε, «για μια προσπάθεια, πλην εις μάτην, των εθνομηδενιστών, να παραχαράξουν και να αλλοιώσουν την ιστορία μας, υπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα». «Εμείς», κατέληξε ο Σεβασμιώτατος, «με καύχηση εν Κυρίω και χαρά και αγαλλίαση, θα επαναλαμβάνομε τους στίχους που παρουσιάζουν την δόξα του Δεσπότη της Πάτρας:

“Χαρά πού τὂχουν τά βουνά
τά κάστρα περηφάνεια
νά βλέπῃς διάκους μέ σπαθιά
Παπάδες μέ ντουφέκια
νά βλέπῃς καί τόν Γερμανό
τῆς Πάτρας τόν Δεσπότη
Πῶς εὐλογάει τἃρματα
κι εὐχέται τούς λεβέντες”».