Νάουσα: Δοξολογία για την επέτειο της έναρξης της Επαναστάσεως του 1822

Την Κυριακή της Ορθοδοξίας, 9 Μαρτίου, το πρωί, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Ναούσης.

Στο τέλος τέλεσε την καθιερωμένη τελετή για την αναστήλωση των ιερών Εικόνων και, αμέσως μετά, Δοξολογία επί τη επετείω της ενάρξεως της Επαναστάσεως του 1822 στην πόλη της Νάουσας.

Ακολούθησε στο προαύλιο του Ναού το παραδοσιακό χορευτικό έθιμο.

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος ανέφερε:

«Ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς καί εἶπεν αὐτῷ· ὅτι εἶπόν σοι, εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συκῆς, πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψει».

Μία συνάντηση μᾶς περιέγραψε σήμερα ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Ἰωάννης στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Τή συνάντηση τοῦ Ναθαναήλ μέ τόν Χριστό, ἀλλά καί τοῦ Ναθαναήλ μέ τήν πίστη.

Ὁ Χριστός εἶχε συναντήσει πρίν ἀπό λίγο τόν Φίλιππο καί τόν εἶχε καλέσει νά τόν ἀκολουθήσει. Καί ἐκεῖνος ὄχι μόνο δέχθηκε ἀμέσως τή θεία πρόσκληση, ἀλλά ἔσπευσε καί στόν φίλο του Ναθαναήλ, προκειμένου νά ἔλθει καί ἐκεῖνος γιά νά γνωρίσει τόν Χριστό.

Παρότι ὅμως στήν ἀρχή ὁ Ναθαναήλ ἀμφιβάλλει κατά τό ἀνθρώπινο γιά τόν Χριστό, ὅταν τόν πλησιάζει καί ἀντιλαμβάνεται ὅτι τόν γνωρίζει καί τόν ἔχει δεῖ ἤδη, ἐνῶ βρισκόταν ἀκόμη κάτω ἀπό τή συκιά, τότε ἐκφράζει χωρίς δισταγμό τήν πίστη του ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖον προανήγγειλαν οἱ προφῆτες.

Ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως τοῦ Ναθαναήλ εἶναι ἤδη ἀπόδειξη τῆς θείας δωρεᾶς πρός αὐτόν «τόν ἀγαθόν Ἰσραηλίτην, ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι», σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου. Διότι κανείς δέν μπορεῖ νά ὁμολογήσει τόν Χριστό «εἰ μή ἐν Πνεύματι ἁγίῳ», ὅπως γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν ἐπιστολή του πρός τούς Κορινθίους.

Καί τήν πρώτη αὐτή δωρεά τήν συμπληρώνει ὁ Χριστός μέ μία δεύτερη. Ἄν πιστεύεις, λέει στόν Ναθαναήλ, μόνο ἐπειδή σοῦ εἶπα ὅτι σέ εἶδα, θά δεῖς ἀκόμη μεγαλύτερα θαύματα ἀπό αὐτό.

Αὐτή τή δύναμη τῆς πίστεως πού κάνει ὁρατά τά ἀόρατα καί δυνατά τά ἀδύνατα, πού κάνει δηλαδή τόν ἄνθρωπο πού πιστεύει στόν Θεό νά γίνεται θεατής τῶν μεγαλείων τῆς δυνάμεώς του καί ἀκόμη κοινωνός αὐτῆς τῆς δυνάμεώς του, θά τήν ἐπιβεβαιώσει καί ἄλλοτε ὁ Χριστός πρός τούς μαθητές του λέγοντας: «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ τά ἔργα ἅ ἐγώ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει καί μείζονα τούτων ποιήσει». Αὐτός, δηλαδή, πού μέ πιστεύει, πού πιστεύει ὅτι ἐγώ εἶμαι ὁ Θεός, θά κάνει ὅλα αὐτά πού κάνω καί ἀκόμη μεγαλύτερα.

Τή δύναμη αὐτή τῆς πίστεως τήν βλέπουμε εἴκοσι αἰῶνες τώρα μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἔθνους μας. Δέν ἤμασταν πολλοί ὡς Ἔθνος, ἀλλά ἡ πίστη μας στόν Χριστό μᾶς βοήθησε νά μεγαλουργήσουμε καί νά ἀφήσουμε μέ αὐτήν ἴχνος ἰσχυρό στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, τό ὁποῖο θαυμάζουν οἱ πάντες μέχρι σήμερα.

Καί ὅταν οἱ συνθῆκες μεταβλήθηκαν καί βρεθήκαμε ὑπόδουλοι σέ ἕναν ἀλλόθρησκο δυνάστη, ἡ πίστη μας στόν Χριστό ἦταν αὐτή πού μᾶς βοήθησε νά διατηρήσουμε τήν ἐθνική μας ταυτότητα ἐπί πεντακόσια χρόνια ἀλλά καί νά ἀγωνισθοῦμε γιά τήν ἐλευθερία καί τήν ἀνεξαρτησία μας.

Ἡ πίστη στόν Χριστό ἦταν αὐτή πού ἔκανε τούς πατέρες μας νά ἀποφασίσουν νά ξεσηκωθοῦν γιά νά ἐλευθερώσουν τή Νάουσα καί τή Μακεδονία μας, χωρίς νά παρασυρθοῦν ἀπό τά προνόμια πού τούς εἶχαν δώσει οἱ Τοῦρκοι.

Ἄν καί γνώριζαν τίς δυσκολίες τοῦ ἐγχειρήματος καί τοῦ ἀγῶνος πού ἀναλάμβαναν, δέν δίστασαν, δέν φοβήθηκαν, δέν δειλίασαν, ἀλλά μέ πίστη στόν Χριστό θέλησαν νά ξεκινήσουν τόν ἀγώνα γιά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ αἱματοβαμμένου αὐτοῦ τόπου, τῆς ἡρωικῆς Ναούσης καί τῆς Ἠμαθίας.

Ἡ πίστη τῶν πατέρων μας στόν Χριστό ἦταν αὐτή πού τούς ἔκανε νά συγκεντρωθοῦν στόν παλαιό Μητροπολιτικό τοῦ μεγαλομάρτυρος ἁγίου Δημητρίου τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας γιά νά προσευχηθοῦν καί νά ζητήσουν τή χάρη καί τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ πρίν νά σηκώσουν τά λάβαρα τῆς Ἐπαναστάσεως καί ἀποδυθοῦν στόν δύσκολο ἀγώνα.

Αὐτή τήν πίστη καλούμεθα νά ἔχουμε ἀλλά καί νά δείχνουμε καί ἐμεῖς πού τιμοῦμε σήμερα στόν νέο ναό τοῦ ἁγίου Δημητρίου τήν ἔναρξη τῆς Ἐπαναστάσεως τῶν ἡρωικῶν προγόνων μας γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ναούσης, γιατί αὐτή ἡ πίστη εἶναι πού μᾶς στήριξε καί μᾶς στηρίζει ὡς Ἔθνος μέσα στόν κυκεώνα τῶν προβλημάτων καί τῶν ἀντιπαραθέσεων τοῦ χθές καί τοῦ σήμερα. Αὐτή ἡ πίστη ὅμως εἶναι πού μᾶς στηρίζει καί μᾶς δίδει ἐλπίδα καί στήν προσωπική μας ζωή καί στόν προσωπικό μας ἀγώνα, καί ἀκόμη δίδει νόημα καί σημασία στή ζωή μας. Γιατί ζωή χωρίς πίστη εἶναι ζωή ἀνερμάτιστη, χωρίς σκοπό καί χωρίς περιεχόμενο, χωρίς ἐλπίδα καί προσδοκία. Ἡ ζωή ὅμως μέ πίστη στόν Χριστό ἔχει προοπτική, ἀλλά ἔχει καί τή βεβαιότητα ὅτι «πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι», καί ὅτι ὁτιδήποτε καί ἐάν ἔχει δεῖ στή ζωή του «καί μείζω τούτων ὄψει».

Αὐτή τήν πίστη, τήν ἀκράδαντη στόν Χριστό, ἄς προσπαθήσουμε νά ἔχουμε στήν ψυχή μας γιά νά μήν τιμοῦμε τούς πατέρας μόνο μέ λόγια, ἀλλά γιά νά εἴμαστε μιμητές καί συνεχιστές τῶν ἔργων καί τῆς πίστεώς τους.