Life of Byron: Μια ιστορία αγώνα, δύναμης και σύγκρουσης
του Βασίλη Παπαστεργιάδη
Είναι ένα ταξίδι που με συγκίνησε και συνδέθηκα μαζί του από την πρώτη στιγμή. Αυτή ήταν η εντύπωσή μου για το έργο «Life of Byron» στο Alex Theatre. Μια ιστορία αγώνα, δύναμης και σύγκρουσης μεταξύ του νεωτερισμού και της παράδοσης.
Ο σκηνοθέτης, Τόνυ Νικολακόπουλος, είναι φίλος μου για πάνω από 40 χρόνια. Το πάθος του να αφηγηθεί την ιστορία των μεταναστών είναι αδιαμφισβήτητο και διαρκές. Όπως μου είπε μετά τη θεατρική παράσταση, «πρέπει να μεταφέρουμε αυτές τις ιστορίες πέρα από την δική μας κοινότητα, καθώς αφορούν όλους τους Αυστραλούς και πρέπει να ακουστούν».
Συζητήσαμε τον ρόλο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης και τον τρόπο που μπορεί να συμβάλει, ειδικά με τα επικείμενα έργα που προγραμματίζονται για το 2024 στην αίθουσα της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου και τη μετατροπή της σε χώρο πολλαπλών χρήσεων. Όπως είπα στον Τόνυ, «είναι υποχρέωσή μας να βοηθήσουμε όπου μπορούμε. Οι οργανώσεις μας στην παροικία πρέπει να συμμετέχουν σε αυτό το ταξίδι μέσω των κοινοτικών μας χώρων. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να παρέχουμε ευκαιρίες που είναι προσιτές στους θεατρικούς παραγωγούς και να φιλοξενούμε τέτοια έργα».
Ο Γιώργος Καπινιάρης δεν χρειάζεται παρουσίαση, καθώς οι εξαιρετικές του ερμηνείες μάς συντροφεύουν επί δεκαετίες. Η ερμηνεία του σε αυτό το έργο ήταν θαυμάσια. Με συναισθηματική ειλικρίνεια αφηγήθηκε την ιστορία ενός μετανάστη αγοριού που αναζητά την ταυτότητα και την ευημερία. Συζητήσαμε με τον Γιώργο για την ερμηνεία του στο έργο, ειδικά για το τμήμα όπου μεταβαίνει στη νεαρή ηλικία των 18 ετών και την ελευθερία που αυτό έφερε μαζί του. Του είπα ότι αυτό μου θύμισε αμέσως τις δικές μου εμπειρίες από εκείνες τις συναρπαστικές εποχές, όταν ο κόσμος φαινόταν ανοικτός μπροστά μας. Ο Γιώργος απάντησε: «Αυτό είναι το μέρος με το οποίο κι εγώ ταυτίστηκα περισσότερο».
Στη συνέχεια, γελάσαμε με τον Γιώργο Καπινιάρη για τον ρόλο του στο έργο όπου ασχολείται με τη South Melbourne Hellas, καθώς ο ίδιος αστειεύτηκε ότι αρχικά ήταν ακόμα μεγαλύτερος και ο σκηνοθέτης τον περιόρισε. Ο Τόνυ Νικολακόπουλος πρόσθεσε γρήγορα: «Έπρεπε να τον κόψουμε λίγο, γιατί ο Γιώργος θα μπορούσε να ερμηνεύσει ολόκληρο το έργο μιλώντας μόνο για την South Melbourne Hellas». Τόσο ο Γιώργος, όσο ο Τόνυ κι εγώ, συμφωνήσαμε ότι οι αναμνήσεις που πηγαίναμε από τα γήπεδα ποδοσφαίρου μαζί με τους γονείς μας, εξακολουθούν να βρίσκονται ζωντανές μαζί μας.
Τη Μαρία Θεοδωράκη την άφησα για το τέλος. Η ερμηνεία της ήταν ένα αληθινό «tour de force». Η Μαρία υποδύθηκε εννέα διαφορετικούς χαρακτήρες με απίστευτη ευκολία. Όπως παρατήρησε ο φίλος μου, Χρήστος Σικαβίτσας, μετά την παράστασή της: «Νομίζω ότι πρέπει να λάβεις εννέα μισθούς απόψε για τις εννέα παραστάσεις που έδωσες».
Σαν Αυστραλοί, πρέπει να υποστηρίζουμε αυτές τις πολιτιστικές εκδηλώσεις. Το έργο αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να σταματήσω και να σκεφτώ για τη ζωή μας και την ανατροφή μας.
