Οδυσσέας Δημητριάδης: Ένας από τους κορυφαίους Έλληνες αρχιμουσικούς
Ο Οδυσσέας Δημητριάδης, με ποντιακή καταγωγή – καθώς οι γονείς του Αχιλλέας και Καλλιόπη ήταν από την Τραπεζούντα – γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου 1908 στο Μπατούμι. Αν και δεν είχε κάποια ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική, καθώς ο πατέρας του ήταν επιχειρηματίας και η μητέρα του ασχολούνταν με τα οικιακά, από μικρή ηλικία φανέρωσε την αγάπη του για την συγκεκριμένη τέχνη.
Οι μουσικές σπουδές
Σπούδασε μουσική στο Ωδείο της Τυφλίδας, έχοντας στο πλάι του έναν από τους πιο καταξιωμένους συνθέτες της εποχής του, τον Αριστοτέλη Κουντούρωφ, και στη συνέχεια εξειδικεύτηκε στις σπουδές διεύθυνσης ορχήστρας στο Ωδείο του Λένινγκραντ, όπως λεγόταν τότε η σημερινή Αγία Πετρούπολη.
Η χρονιά του 1934 ήταν καταλυτική για τον ίδιο και την καλλιτεχνική του πορεία. Γνώρισε τον Δημήτρη Μητρόπουλο, ο οποίος βρισκόταν στην περιοχή του για μια σειρά συναυλιών. Τον συνόδευσε μουσικά, συζήτησε μαζί του και εμπνεύστηκε απ’ αυτόν. Μάλιστα, εξέφρασε την επιθυμία να γυρίσει στην Ελλάδα για να συνεχίσει την επαγγελματική – καλλιτεχνική του πορεία. Όμως, ο Μητρόπουλος αποθάρρυνε τον Δημητριάδη, λέγοντάς του: «Δεν θα βρεις δουλειά, αλλά και αν βρεις θα πληρώνεσαι πολύ άσχημα. Είμαι αρχιμουσικός σε ορχήστρα στην Αθήνα αλλά τα χρήματα δεν μου φτάνουν ούτε για το ενοίκιο του σπιτιού όπου μένω με τη μητέρα μου. Σε συμβουλεύω να μείνεις εδώ. Είναι μεγάλη ευτυχία να εργάζεσαι σε αυτή τη χώρα». Μιας και ο Δημητριάδης εμπιστευόταν ακράδαντα τον Μητρόπουλο σε ό,τι είχε να κάνει με τη μουσική, αποφάσισε να μείνει στη Σοβιετική Ένωση.
Οι διακρίσεις
Από τη γνωριμία του με τον Μητρόπουλο και έπειτα, το βιογραφικό του Οδυσσέα Δημητριάδη «πλουτίζει» από εμπειρίες, συμμετοχές και διακρίσεις. Το 1937 γίνεται αρχιμουσικός και διευθυντής της Όπερας και του Μπαλέτου της Τυφλίδας. Παράλληλα, διατελεί αρχιμουσικός της Ορχήστρας του Θεάτρου Μπολσόι της Μόσχας, με τα ταξίδια σε άλλες χώρες του κόσμου να είναι αμέτρητα. Ενδεικτικά, διηύθυνε περισσότερες από 60 όπερες και μπαλέτα, καθώς και συμφωνικά έργα τουλάχιστον 70 συνθετών με περισσότερες από 6.000 συναυλίες σ’ όλο τον κόσμο.
Το 1980 ορίζεται αρχιμουσικός των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας και δημιουργεί τον «Ολυμπιακό Ύμνο», σε μια διασκευή του Σπύρου Σαμάρα.
Η επιστροφή στην Ελλάδα
Το 1994 κάνει επιτέλους το όνειρό του πραγματικότητα και επιστρέφει στην Ελλάδα, όπου αρκετές φορές διηύθυνε ελληνικές ορχήστρες και μαζί αυτή της Λυρικής Σκηνής. Ίσως στην Ελλάδα να βρήκε τον πραγματικό του εαυτό, καθώς αρκετές φορές είχε δηλώσει πως η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν το «σπίτι» του.
Στις 28 Απριλίου 2005 έφυγε από τη ζωή. Κηδεύτηκε στην πλατεία του Κρατικού Θεάτρου Όπερας και Μπαλέτου της Τιφλίδας «Ζαχάρι Παλιασβίλι». Στη μνήμη του ένας απ’ τους δρόμους στο Μπατούμι έλαβε το όνομά του. Ακόμα, στην Τιφλίδα το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού φέρει επίσης τ’ όνομά του.
