Μεσσηνία: Ο Ναός του Αγίου Σπυρίδωνα με το εντυπωσιακό καμπαναριό

Ένα ταξίδι στη Μεσσηνία και συγκεκριμένα στην Παλιά Καρδαμύλη, θα επιτρέψει στον επισκέπτη να γνωρίσει έναν πανέμορφο τόπο με μοναδικά αρχιτεκτονικά σύνολα και αγιογραφημένες εκκλησίες. Ένα στοιχείο για το οποίο φημίζεται η περιοχή είναι το συγκρότημα Τρουπάκηδων – Μούρτζινων, εκεί όπου βρίσκεται σήμερα ο Ναός του Αγίου Σπυρίδωνα με το εντυπωσιακό καμπαναριό.

Ο Ναός του Αγίου Σπυρίδωνα 

Η ιστορία αποκαλύπτει ότι στη συγκεκριμένη περιοχή κατοικούσαν τέσσερις οικογένειες. Ο λόγος για τα μέλη που ανήκαν στην οικογένεια Μούρτζινου, Πετρέα, Μπουκουβάλα και Μπαχλέμπα. Ο ναός ανεγέρθηκε από τους Τρουπάκηδες και τους Μούρτζινους στη διάρκεια της Β’ Ενετοκρατίας, περίπου στα 1685 με 1715.  Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό και συνάμα επιβλητικό αρχιτεκτονικό σύνολο. Το καμπαναριό του είναι πολυώροφο, φτάνοντας τα 17 μέτρα, και έχει χαρακτηριστικά της επτανησιακής τέχνης με στοιχεία μεταβυζαντινής τεχνοτροπίας.

Η βόρεια πλευρά του χτίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να «συμπλήρωνει» το αμυντικό οχυρό, ενώ στη νότια πλευρά θα συναντήσει κανείς λιθανάγλυφα στοιχεία. Εκείνη την εποχή οι οικογένειες τα προτιμούσαν για να δείξουν τον πλούτο και τη δύναμή τους.

Στην είσοδο του Ναού θα συναντήσει κανείς ένα ανάγλυφο βυζαντινό έμβλημα, τον δικέφαλο αετό. Το υλικό που χρησιμοποιήθηκε για την ανέγερσή του ήταν ο πωρόλιθος και η μαρμαρόπετρα.

Η «συμβολή» στην Επανάσταση του 1821

Στις 21 Μαρτίου 1821, λίγες ημέρες πριν την κήρυξη της έναρξης του Απελευθερωτικού Αγώνα, τελέστηκε δοξολογία αφού πρώτα είχαν φτάσει οι Μανιάτες με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Μάλιστα, ο Κολοκοτρώνης διατηρούσε φιλικές σχέσεις με του Μούρτζινους και έτσι, όταν χρειάστηκε, λίγους μήνες πριν, τον Ιανουάριο του 1821, τον φιλοξένησαν στην περιοχή.

Ο Ναός σήμερα

Στην ευρύτερη περιοχή, εκτός από τον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα, θα συναντήσει κανείς τον πύργο, τον οντά και το ελαιοτριβείο, αποδεικνύοντας έτσι την προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης και οργάνωσης μιας ολόκληρης ζωής αυτής της μικρής κοινωνίας. Το 1994 κηρύχθηκε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο, ενώ από το 1999 μέχρι το 2004 αποκαταστάθηκε μέρος του που λόγω παλαιότητας είχε υποστεί ζημιές.