Δημήτριος Βικέλας: Ο πρώτος Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής
Η προσωπική του βιογραφία μακρά, τα επιτεύγματά του επίσης, όπως και η συνεισφορά του στον αθλητισμό. Ο λόγος για τον Δημήτριο Βικέλα, ο οποίος γεννήθηκε στη Σύρο στις 15 Φεβρουαρίου 1835. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Μπικέλας ή Μπεκέλας, όμως σύμφωνα με πληροφορίες, για λόγους ευφωνίας το άλλαξε σε Βικέλας πρώτος ο πατέρας του, Εμμανουήλ. Ο ίδιος ασχολούνταν με το εμπόριο και είχε καταγωγή από την Βέροια, ωστόσο λόγω επαγγέλματος η οικογένεια Βικέλα μετακινούνταν συνεχώς. Η μητέρα του Δημητρίου Βικέλα, Σμαράγδα, είχε καταγωγή από την Ήπειρο, ενώ θείος του ήταν ο μυθιστοριογράφος Λέων Μελάς.
Η «κατ’ οίκον» εκπαίδευση
Όπως παραδέχθηκε αρκετά χρόνια μετά την ενασχόλησή του με τη γραφή, από τη μία οι πολλές μετακινήσεις του πατέρα του λόγω επαγγέλματος και από την άλλη τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε από μικρή ηλικία, δεν του επέτρεψαν να έχει μια ολοκληρωμένη φοίτηση στο σχολείο. Χάρη όμως στη μητέρα του, στην οποία άρεσαν τα «γράμματα» και υπήρξε καλλιεργημένη για την εποχή της, βοηθήθηκε συστηματικά και σε μεγάλο βαθμό να ισορροπήσει το κενό που είχε δημιουργηθεί λόγω απουσιών. Μάλιστα, σε μία από τις μετακινήσεις του, φοίτησε στο Λύκειο του Χρήστου Ευαγγελίδη και υπήρξε συμμαθητής με τον λογοτέχνη και δοκιμιογράφο, Εμμανουήλ Ροΐδη. Η γνωριμία των δύο υπήρξε καταλυτική και η σύνδεσή τους χρονολογείται πριν από το 1851, όταν εξέδιδαν χειρόγραφη εφημερίδα. «Επίσημη» αναφορά για τον Βικέλα τοποθετείται όταν ο ίδιος ήταν στην ηλικία των 16 ετών, μεταφράζοντας από τα γαλλικά το θεατρικό έργο του Ρακίνα «Εσθήρ».
Η ενασχόληση με το εμπόριο
Λίγο πριν ενηλικιωθεί, ο Δημήτριος Βικέλας μετακόμισε στο Λονδίνο και ασχολήθηκε με το εμπόριο, στην επιχείρηση των θείων του με την επωνυμία «Αφοί Μελά», στην αρχή ως λογιστής και μετά ως συνέταιρος. Ωστόσο, οι γνωριμίες που έκανε στο Λονδίνο σε νεαρή ηλικία υπήρξαν καταλυτικές για την μετέπειτα πορεία του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η φιλία του με τον τότε πρεσβευτή της Ελλάδας στο Λονδίνο, Σπυρίδωνα Τρικούπη, και με τον γιο του και μετέπειτα πρωθυπουργό, Χαρίλαο Τρικούπη. Εκείνη την εποχή, τέθηκαν τα θεμέλια για την διοργάνωση των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, το 1896.
Όλα αυτά τα χρόνια της παραμονής του στο Λονδίνο, ο Βικέλας παρακολούθησε μαθήματα βοτανικής και αρχιτεκτονικής, ενώ προσπάθησε να μάθει και ξένες γλώσσες. Ποτέ όμως, δε σταμάτησε να γράφει και να μεταφράζει. Μάλιστα, μετέφρασε στα ελληνικά παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και τις τραγωδίες του Σαίξπηρ. Με το «κλείσιμο» της εταιρείας «Μελά» το 1876, ο ίδιος σε ηλικία 41 ετών και αφού είχε κάνει μία σεβαστή περιουσία, αποφάσισε να στραφεί σε εκείνο που αγαπούσε όλα αυτά τα χρόνια, τα γράμματα.
Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες
Η μόνιμη εγκατάσταση του Βικέλα στο Παρίσι ήρθε λίγα χρόνια μετά, αφού η σύζυγός του αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Εκεί «έφερε» ένα βήμα πιο κοντά την υλοποίηση των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων.
«…Στην Αθήνα, ασφαλώς δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να οργανώσουμε μεγαλοπρεπείς γιορτές, αλλά τις πολλές ελλείψεις μας θα αναπληρώσει η εγκαρδιότητα της υποδοχής μας. Δεν θα προσφέρουμε στους επισκέπτες μας διασκεδάσεις άξιες προς την περίσταση, αλλά έχουμε να δείξουμε τα μνημεία και τα ερείπια της αρχαιότητος και να τους οδηγήσουμε στους τόπους όπου τελούσαν οι αρχαίοι Έλληνες τους αγώνες τους…», ήταν τα λόγια που «έπεισαν» του συνέδρους να υπερψηφίσουν την άποψη για τη διοργάνωση των Αγώνων το 1896 και όχι το 1900 όπως είχε προτείνει ο Βαρώνος Ντε Κουμπερτέν. Έτσι, ο Δημήτριος Βικέλας εξελέγη το 1894, ο πρώτος Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και το 1896 τον διαδέχθηκε ο βαρώνος Ντε Κουμπερτέν.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του
Μετά από μία μακρά επαγγελματική πορεία, με επιτυχίες αλλά και αποτυχίες, ο ίδιος αποφάσισε να «σταθμεύσει» για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του στην Αθήνα. Έτσι κι έπραξε. Έφυγε από τη ζωή στις 7 Ιουλίου 1908, χτυπημένος από την επάρατη νόσο. Μέχρι και σήμερα, μαζί με τον Γεώργιο Βιζυηνό, αποτελούν τους «εισηγητές» του ηθογραφικού διηγήματος στην Ελλάδα. Το πλέον γνωστό του έργο είναι ο «Λουκής Λάρας», γραμμένος το 1879, με αναφορές στις επιπτώσεις της επανάστασης του 1821 στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους.
