115 χρόνια από τον μαρτυρικό θάνατο του Καπετάν Άγρα
Ο Σαράντος Αγαπηνός ή Τέλλος Άγρας, όπως έμεινε στην ιστορία, υπήρξε μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του Μακεδονικού Αγώνα.
Γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1880, ωστόσο ο δικαστικός πατέρας του, τον έγραψε στα μητρώα αρρένων των Γαργαλιάνων Μεσσηνίας, απ’ όπου και καταγόταν η οικογένειά του. Ο Τέλλος (εκ του Σαραντέλλος), αφού έχασε σε μικρή ηλικία τον πατέρα του, μετακόμισε με τη μητέρα και τα αδέρφια του στην Αθήνα.
Το 1901 αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων και υπηρέτησε ως υπολοχαγός στη φρουρά Αθηνών. Βαθιά πεποίθησή του ήταν ότι μόνο μέσω της στρατιωτικής δράσης το ελληνικό πνεύμα θα γινόταν και πάλι ακμαίο. Αν και μπορούσε να παραμείνει στη φρουρά, ζήτησε να μεταβεί στο μέτωπο, εκεί που άλλοι συμπατριώτες του πολεμούσαν τους Βούλγαρους κομιτατζήδες. Κάπου εκεί διδάχθηκε και τα μεγαλύτερα μαθήματα για την ελληνική ψυχή, βλέποντας τους Έλληνες Μακεδόνες να πολεμούν τους δυνάστες τους.
Μάλιστα, το 1906, κατάφερε να γίνει και αρχηγός στρατιωτικού τμήματος, με την προσφορά του να αναγνωρίζεται στις μάχες που δόθηκαν για την κατάκτηση των Γιαννιτσών, που μέχρι τότε λειτουργούσαν ως οχυρό για τους Βούλγαρους κομιτατζήδες.
Στις 14 Νοεμβρίου του 1906 τραυματίστηκε σοβαρά κατά τη διάρκεια μάχης με το απόσπασμα του κομιτατζή Αποστόλ Πετκόφ και, παρά το γεγονός ότι λίγους μήνες αργότερα επέστρεψε με ισχυρή θέληση για να συνεχίσει τον αγώνα, η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε αφού προσβλήθηκε από ελονοσία.
Έτσι, αφού πήρε την απόφαση να αποχωρήσει, σκέφτηκε να συναντήσει τους αρχηγούς των βουλγαρικών τμημάτων Κασάπσκι και Ζλάταν, για να συνάψει συμφωνία μαζί τους. Είτε να τους εξαγοράσει, είτε να τους πείσει από κοινού να στρέψουν τα όπλα στους Τούρκους. Οι Βούλγαροι δέχθηκαν αρχικά την πρόταση του Άγρα και, παρά το γεγονός ότι συναντήθηκαν σε ουδέτερο έδαφος, συνέλαβαν αμέσως τον ίδιο και τον πολεμιστή Αντώνη Μίγκα, αθετώντας ουσιαστικά τον λόγο που είχαν δώσει.
Επί μία εβδομάδα τους διαπόμπευαν και στο τέλος τους κρέμασαν σε μία καρυδιά, στις 7 Ιουνίου 1907. Από εκείνη την ημέρα, οι Έλληνες αντάρτες, με την αγανάκτηση και την οργή που είχαν για τον θάνατο του Τέλλου Άγρα, συνέχισαν ακόμα πιο ενωμένοι τον Μακεδονικό Αγώνα.
