Λουντοβίκο Λιπαρίνι: Ο Ιταλός ζωγράφος που εμπνεύστηκε από την Επανάσταση του ‘21

Η Επανάσταση του 1821 αποτέλεσε όχι μόνο ένα σπουδαίο ιστορικό γεγονός, αλλά και ένα σημείο αναφοράς με καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Μάλιστα, πολλοί ήταν εκείνοι που εμπνεύστηκαν από τον επαναστατικό αγώνα των Ελλήνων, αποτυπώνοντας στο χαρτί τους Ήρωες του 1821.

Ένας από αυτούς ήταν και ο Ιταλός ζωγράφος Λουντοβίκο Λιπαρίνι, ο οποίος γεννήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 1800 στη σημερινή Μπολόνια.

Ολοκληρώνοντας την εκπαίδευσή του, ο Λιπαρίνι σπούδασε ζωγραφική και στα 25 του χρόνια μετακόμισε στη Βενετία, εκεί όπου λίγο αργότερα εργάστηκε ως δάσκαλος ζωγραφικής στην τοπική Ακαδημία Καλών Τεχνών.

Ο Λουντοβίκο Λιπαρίνι έγινε γνωστός για τις προσωπογραφίες του και για τα έργα με ιστορικό υπόβαθρο. Άλλωστε, ο ξεσηκωμός του ελληνικού λαού, οι ανώνυμοι επαναστάτες, οι στρατηγοί που κυνήγησαν και κυνηγήθηκαν, αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τον Ιταλό καλλιτέχνη.

Ο Λιπαρίνι έγινε γνωστός τόσο από την προσωπογραφία του αρχαιολόγου κόμη Λεοπόλντο Τσικονιάρα (1825, Πινακοθήκη Βενετίας), όσο και από τους πίνακες για την Ελληνική Επανάσταση του 1821, όπως «Ο όρκος του Λόρδου Βύρωνα στον τάφο του Μάρκου Μπότσαρη» (1850, Δημοτικό Μουσείο Τρεβίζο), «Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη» (1841, Δημοτικό Μουσείο Τεργέστης) και «Ο Αρχιεπίσκοπος Γερμανός μπήγει το λάβαρο με τον Σταυρό στον γκρεμό των Καλαβρύτων» (1838, Πινακοθήκη Μιλάνου, λιθογραφία του πίνακα στο Εθνολογικό Μουσείο Αθηνών).

Όπως είναι φυσικό,  έχοντας και ρομαντικό πνεύμα, οι ιστορίες της εποχής δε θα μπορούσαν να αφήσουν ασυγκίνητο έναν καλλιτέχνη τέτοιου βεληνεκούς.

Πηγή έμπνευσης για τον Λιπαρίνι αποτέλεσε η τετράτομη «Ιστορία της αναγεννήσεως της Ελλάδος» του Γάλλου φιλέλληνα Φρανσουά Πουκεβίλ, ενώ μαθητής του, δηλαδή της «νεοκλασσικής σχολής», υπήρξε ο ζωγράφος Διονύσιος Τσόκος (1820-1862).