Η ιστορία μιας προίκας από το 1924 που ένωσε Τούρκους και Ρωμιούς, ετοιμάζεται να γίνει ταινία
Πέρασαν 98 χρόνια από την ημέρα που οι Μηνογλαίοι εγκατέλειψαν αναγκαστικά το Χονάζ της Τουρκίας, εμπιστευόμενοι τα προικιά των κοριτσιών τους στην οικογένεια του Τούρκου γείτονα, του Κεμάλ Γκατζάρογλου. Έφυγαν, πιστεύοντας ότι μια μέρα θα ξαναγύριζαν, αλλά δεν ξαναγύρισαν ποτέ, όπως δεν ξαναγύρισε ποτέ κανείς από τους πρόσφυγες που ξεριζώθηκαν από τον τόπο όπου γεννήθηκαν μετά την υπογραφή, το 1923, της Σύμβασης περί Ανταλλαγής Πληθυσμών μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας. Όμως, τα προικιά των κοριτσιών του Μηνόγλου έμελλε να παραδοθούν, 74 χρόνια μετά, σε αυτούς στους οποίους ανήκαν, από τον εγγονό του Τούρκου γείτονα, τον Κεμάλ Γιαλτσίν (Kemal Yalçın).
Εκπληρώνοντας την τελευταία επιθυμία του πατέρα του, ο Κεμάλ Γιαλτσίν, κατά τη δεκαετία του ΄90 αναζήτησε σε όλη την Ελλάδα την οικογένεια Μηνόγλου και τελικά εντόπισε απογόνους της στον Βόλο και παρέδωσε τα προικιά το 1998. Την ιστορία αυτή, την κατέγραψε στο βιβλίο του, με τίτλο «Μια προίκα αμανάτι», που κυκλοφόρησε στα τουρκικά και αργότερα στα ελληνικά, ενώ στη συνέχεια μεταφράστηκε και σε άλλες γλώσσες και βραβεύτηκε στην Τουρκία και την Ελλάδα με το βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας «Abdi İpekçi» (Αμπντί Ιπεκτσί), καθώς και με βραβείο του τουρκικού υπουργείου Πολιτισμού.
Για τη συγκλονιστική αυτή ιστορία, αλλά και για την ιδέα να γίνει αυτή η ταινία, μίλησαν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Κεμάλ Γιαλτσίν και η Γκιουλσέλ Οζκάν.
Ο μεγάλος ξεριζωμός
Αναζητώντας τους Μηνόγλου
«Εκείνο που με συγκλόνισε είναι οι αφηγήσεις των προσφύγων που συνάντησα, αναζητώντας την οικογένεια Μηνόγλου», λέει ο Κεμάλ Γιαλτσίν και προσθέτει: «Ποτέ δεν θα ξεχάσω όσα μού διηγήθηκε ο Βασίλης Βασιλειάδης, που παιδί ακόμη, φεύγοντας κυνηγημένος μαζί με τους άλλους Ρωμιούς, έγινε μάρτυρας φρικιαστικών σκηνών. Μάζεψαν τους συγχωριανούς του και αφού τους γύμνωσαν, τους έβαλαν στην εκκλησία και τους έκαψαν ζωντανούς. Τον ίδιο και την οικογένειά του, τούς έσωσε ένας Τούρκος φίλος τους».
Αλλά και οι αφηγήσεις των προσφύγων που συνάντησε στην Τουρκία δεν διέφεραν πολύ. «Όσα μού αφηγήθηκαν ήταν σχεδόν ίδια με αυτά που άκουσα και είδα στην Ελλάδα. Όλοι τους νοσταλγούσαν την πατρίδα, είχαν ένα απερίγραπτο καημό. Ντράπηκα, θύμωσα με τον εαυτό μου που τόσα χρόνια δεν μπόρεσα να διακρίνω τη θλίψη στα πρόσωπα των προσφύγων γειτόνων μου. Ντράπηκα που δεν τους ρώτησα ποτέ γιατί, πότε και πώς ήρθαν. Ντράπηκα που δεν άκουσα ποτέ τις πίκρες και τους καημούς των Ρωμιών, των Αρμένηδων, των Ασσυριανών και των Εβραίων αδελφών και συμπατριωτών μου στα δεκατρία χρόνια που έζησα στην Πόλη», λέει.
Ο Κεμάλ Γιαλτσίν αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τις μαρτυρίες που κατέγραψε σε δεκάδες κασέτες, για τη συγγραφή ενός βιβλίου, στο οποίο έδωσε τον τίτλο «Μια προίκα αμανάτι». Μάλιστα, το καλοκαίρι του 2021, ο Κεμάλ Γιαλτσίν δώρισε στον δήμο Χονάζ ένα οικόπεδο που κληρονόμησε από τον πατέρα του προκειμένου να δημιουργηθεί ένα Μουσείο Προσφύγων της Ανταλλαγής και να αρχίσει να λειτουργεί το 2024.
Η «προίκα» γίνεται ταινία
Η Γκιουλσέλ Οζκάν είχε βρεθεί το 2007 στη Χίο για τα γυρίσματα μιας ταινίας- ντοκιμαντέρ με πρωταγωνιστή τον Walid Nasur, έναν Σομαλό παράτυπο μετανάστη, που όταν βούλιαξε το σκάφος που τον μετέφερε, στην προσπάθειά του να σώσει μια γυναίκα από πνιγμό, κυριολεκτικά κομματιάστηκε από την προπέλα του σκάφους της Ακτοφυλακής, αλλά κατάφερε να επιβιώσει.
Όπως αναφέρει η κ. Οζκάν, το σενάριο θα παρουσιαστεί στους χορηγούς και στη συνέχεια θα γίνει η επιλογή των ηθοποιών και τα πρώτα δοκιμαστικά γυρίσματα. «Υπολογίζουμε να αρχίζουμε τα γυρίσματα το 2023 και να ολοκληρώσουμε την ταινία το 2024. Εάν όμως καταφέρουμε να εξασφαλίζουμε χορηγίες, μπορεί και να αρχίσουν τα γυρίσματα μέσα στο 2022», προσθέτει.