Η υπό των βουλγαροεξαρχικών κατακτητών απόπειρα εθνολογικής αλλοιώσεως του Ελληνικού πληθυσμού στην Αν.Μακεδονία και Δ.Θράκη την περίοδο 1941-44
Γράφει ο Ιωάννης Ελ. Σιδηράς*
– Το ιστορικό έγγραφο της διαμαρτυρίας της Επιτροπής των εν Αθήναις καταφυγόντων Ελλήνων Μακεδόνων και Θρακών, το οποίο υπεβλήθη κατά μήνα Αύγουστο του 1942 στους εν Αθήναις Αντιπροσώπους του Γ΄ Ράϊχ και της Ιταλίας και δι’ αυτού αποκαλύπτεται το δόλιο ανθελληνικό σχέδιο των βουλγαροεξαρχικών κατακτητών για την αλλοίωση του αμιγώς Ελληνικού πληθυσμού στις Βουλγαροκρατούμενες Ελληνικές Επαρχίες της Ανατολικής Μακεδονίας και Δυτικής Θράκης μέσω της αθρόας και αναγκαστικής επιβολής της βουλγαρικής ιθαγένειας.
Η κατά τον Απρίλιο του 1941 κατάρρευση του μετώπου είχε ως τραγικό συνεπακόλουθο την υπό των Γερμανών παραχώρηση των Ελληνικών Επαρχιών της Ανατολικής Μακεδονίας και Δυτικής Θράκης στους Βουλγαροεξαρχικούς συμμάχους τους, οι οποίοι ευθύς εξ αρχής και εκ νέου εφήρμοσαν το θηριώδες ανθελληνικό έργο τους που είχαν αρχικώς, κατά την περίοδο 1913-1919, εφαρμόσει στις πολυμαρτυρικές και πολυπαθείς ελληνικές επαρχίες της Ανατολικής Μακεδονίας και Δυτικής Θράκης.
Συνεπεία των εν λόγω θηριωδιών και φρικωδών πράξεών τους σε βάρος των Ελλήνων της Ανατολικής Μακεδονίας και Δυτικής Θράκης ήταν η αθρόα φυγή στην Αθήνα και σε άλλες περιοχές της Ελλάδος πλείστων όσων Ανατολικομακεδόνων και Δυτικοθρακών προκειμένου να σωθούν από την θανατηφόρο μάχαιρα των Βουλγάρων κατακτητών, οι οποίοι μεθοδικώς και συστηματικώς βάσει προδιαγεγραμμένου κρατικού σχεδίου τους επεδίωκαν τον αφελληνισμό και πλήρη εκβουλγαρισμό των ως άνω ελληνικών βορείων επαρχιών, όπως προαιωνίως διακαώς επεθύμουν.
Στον όλο άκρως δόλιο και ανθελληνικό σχεδιασμό των βουλγαροεξαρχικών κατακτητών ήταν και η διά του υπό της βουλγαρικής κυβερνήσεως διαταγμάτος της 9ης Ιουνίου 1942 εθνολογική ή εθνοφυλετική αλλοίωση του πληθυσμού στις βουλγαροκρατούμενες περιοχές της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης μέσω της αθρόας και αναγκαστικής επιβολής της βουλγαρικής ιθαγενείας στους εναπομείναντες Έλληνες στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, εντός μάλιστα αποκλειστικής προθεσμίας, ήτοι μέχρι την 1η Απριλίου 1943, οι οποίοι εάν αρνούνταν να δεχθούν την βουλγαρική ιθαγένεια, θα έπρεπε πάραυτα να εγκαταλείψουν αναγκαστικά τις πατρογονικές εστίες τους, διότι το βουλγαρικό κράτος, όπως ανέφερε το κυβερνητικό διάταγμα, θεωρούσε και χαρακτήριζε τις Ελληνικές βουλγαροκρατούμενες επαρχίες της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης ως «νεοαπελευθερωθέντα εδάφη» και «Βασίλειον της Βουλγαρίας». Είναι βεβαίως οφθαλμοφανές ότι το βουλγαρικό κράτος προέβη στην άκρως δολία και σκόπιμη αυτή κίνηση προκειμένου σε δεδομένη κρίσιμη πολιτικοδιπλωματική συγκυρία υπέρ των ανθελληνικών επεκτατικών και αλυτρωτικών διεκδικήσεων και αξιώσεών του επί των Ελληνικών Επαρχιών της Ανατολικής Μακεδονίας και Δυτικής Θράκης να γίνεται από μέρους της Σόφιας ευχερής έναντι παντός η επίκληση στα «χαρτιά» και να αποδεικνύεται ότι δήθεν όλοι οι κάτοικοι στις ως άνω κατεχόμενες από τις βουλγαρικές στρατιωτικές δυνάμεις περιοχές είναι στο σύνολό τους Βούλγαροι .
Η Επιτροπή των εν Αθήναις Μακεδόνων και Θρακών στην λίαν ιστορικώς και νομικώς εξ απόψεως Διεθνούς Δικαίου τεκμηριωμένη έγγραφη διαμαρτυρία αυτής, κατά την 20η Αυγούστου 1942, προς τους εν Αθήναις εκπροσώπους του Γ΄ Ράϊχ και της Ιταλίας καταγγέλλοντας το δόλιο αυτό ανθελληνικό σχέδιο των βουλγαροεξαρχικών κατακτητών και αποκαλύπτοντας την όλη σκοπιμότητα της βουλγαρικής αυτής ανθελληνικής επεκτατικής και αλυτρωτικής πολιτικής σε βάρος των αμιγώς Ελληνικών πληθυσμών της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, αναφέρει τα κάτωθι: «Εξ ονόματος των προσφύγων εξ Ανατολικής Μακεδονίας και Δυτικής Θράκης, έχομεν την τιμήν να επισύρωμεν την προσοχήν υμών επί του από 9 Ιουνίου ε.έ. διατάγματος της Βουλγαρικής Κυβερνήσεως διά του οποίου μεταξύ άλλων ορίζεται ότι «πάντες οι Έλληνες μη βουλγαρικής καταγωγής οι κατά την ημέραν της ενάρξεως της ισχύος του Διατάγματος διαμένοντες εις τα νεοαπελευθερωθέντα εδάφη καθίστανται βούλγαροι υπήκοοι, εκτός αν επιθυμούν να διατηρήσουν την μέχρι τούδε υπηκοότητά των το βραδύτερον μέχρι 1 Απριλίου 1943, οπότε κατά την αυτήν προθεσμίαν υποχρεούνται να μεταναστεύσουν εκτός των ορίων του Βασιλείου».
Δεν επιθυμούμεν να σχολιάσωμεν από το ανωτέρω κείμενον ούτε το ότι οιονεί μεγαλοψύχως η Βουλγαρία παραδέχεται ότι υπάρχουν εις τα εδάφη εκείνα και «Έλληνες μη βουλγαρικής καταγωγής» (ενώ είναι πασίγνωστον ότι η ολότης του πληθυσμού ήτο και είναι Ελληνικής καταγωγής) ούτε το ότι το διάταγμα ομιλεί «περί απελευθερώσεως» των εδαφών, (ενώ τόσον τούτο είναι αληθές ώστε εν μέσω των διώξεων, των βιαιοπραγιών, των καταπιέσεων, των σφαγών χιλιάδων αθώων ανθρώπων, της οικονομικής εξαθλιώσεως, του σκοπίμου υποσιτισμού και της εξοντωτικής πολιτικής ην μετέρχονται οι Βούλγαροι, μία μόνη κραυγή ακούεται επί δεκατέσσαρας ήδη μήνας, από τα στόματα των «απελευθερωθέντων» κατοίκων: «Σώσατέ μας από τους Βουλγάρους και την διοίκησίν των».
Αισθανόμεθα μόνον την ανάγκην να διαμαρτυρηθώμεν κατά τον εντονώτερον τρόπον εναντίον του ανωτέρω μέτρου της Βουλγαρικής διοικήσεως, το οποίον είναι άκρως αντίθετον προς το Διεθνές Δίκαιον και τας γενικάς παραδεδεγμένας αρχάς αυτού, διό και είμεθα βέβαιοι, ουδείς θα το αναγνωρίση ως έγκυρον προ πάντων δε εκείνοι οι οποίοι θα εξαναγκασθούν να συμμορφωθούν προς αυτό.
Πράγματι τοιαύτη αθρόα πολιτικοποίησις των κατοίκων δεν νομιμοποιείται υπό άποψιν Διεθνούς Δικαίου.
Πάντες γνωρίζουν ότι τα ζητήματα της προσαρτήσεως και των εξ αυτής απορρεόντων δικαιωμάτων του προσαρτώντος Κράτους ρυθμίζονται μόνον υπό της Συνθήκης Ειρήνης, δι’ ης και μόνης τερματίζεται ο πόλεμος.
Η κτήσις εδάφους υπό τινος Κράτους και η εντεύθεν πηγάζουσα μεταβολή της ιθαγενείας αναγνωρίζονται υπό του Διεθνούς Δικαίου μόνον εν περιπτώσει κατακτήσεως ή καταλήψεως, ή εν περιπτώσει παραχωρήσεως διά συνθήκης μεταξύ του κτωμένου το έδαφος κράτους και του απολλύοντος τούτο. Εις την περίπτωσιν όμως των Επαρχιών της Μακεδονίας και της Θράκης κατάκτησις εκ μέρους της Βουλγαρίας δεν είναι νοητή, διότι αύτη προϋποθέτει εμπόλεμον κατάστασιν, τοιαύτη δε δεν υπήρξεν μεταξύ Ελλάδος και Βουλγαρίας. Ούτε και ειρηνική κατάληψις είναι νοητή διότι αύτη προϋποθέτει έδαφος μη ανήκον εις Κράτος τι. Τα εδάφη όμως της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης υπήγοντο εις την Κρατικήν εξουσίαν της Ελλάδος από πολλών ετών και δη δυνάμει σειράς Διεθνών Συνθηκών, από του 1913.
Όσον αφορά την απλήν στρατιωτικήν κατοχήν, την οποίαν ασκεί η Βουλγαρία επί των εδαφών μας, κατά παραχώρησιν, ως υποθέτομεν, της Γερμανικής Αν. Στρατιωτικής Διοικήσεως, και δι’ ην διεμαρτυρήθημεν εξ αρχής, πάντως ούτε αύτη χορηγεί εις την κατέχουσαν δύναμιν το δικαίωμα να μεταβάλη την ιθαγένειαν των κατοίκων, διότι ως είναι γνωστόν κατά το Διεθνές Δίκαιον διά της στρατιωτικής κατοχής δεν λύεται ο νομικός δεσμός του κατεχομένου πληθυσμού προς το Κράτος εις το οποίον ανήκουν τα υπό κατοχήν εδάφη.
Αλλά δεν είναι μόνον αντίθετος προς το Διεθνές Δίκαιον η ως άνω αυθαίρετος πράξις της Βουλγαρικής Κυβερνήσεως. Είναι επί πλέον και εις την ουσίαν της καταστρεπτική διά τον Ελληνικόν πληθυσμόν των ανωτέρω Επαρχιών. Έρχεται να συμπληρώση σειράν ολόκληρον συστηματικών μέτρων διά των οποίων η Βουλγαρία έν μόνον αποσκοπεί, την εκρίζωσιν των Ελλήνων από τα εδάφη των και την αλλοίωσιν του εθνολογικού χαρακτήρος αυτών..
Το ανωτέρω διάταγμα της Βουλγαρικής Κυβερνήσεως έρχεται να επιτείνη την τρομοκράτησιν του πληθυσμού, τον οποίον αναγκάζει από τούδε να εγκαταλείψη την πατρίδα του και την εγκατάστασίν του εν αυτή, τόσον μάλλον καθ’ όσον κατά τας πληροφορίας μας διά των γενομένων προς τους κατοίκους γνωστοποιήσεων ούτοι καλούνται από τούδε να δηλώσουν ότι θέλουν να είναι Βούλγαροι υπήκοοι, ή άλλως να εγκαταλείψωσι το κατεχόμενον έδαφος.
Έκαστος φαντάζεται ποία νέα περίοδος καταπιέσεων και εκβιασμών εις βάρος των Ελλήνων κατοίκων ήρχισε με την θέσιν εις ισχύν του ανωτέρω διατάγματος. Προστιθέμενον το μέτρον τούτο εις την πολιτικήν της οικονομικής και κοινωνικής εξοντώσεως των Ελλήνων, την οποίαν έσχομεν την τιμήν να καταγγείλωμεν εις την Υμετέραν Εξοχότητα διά της τελευταίας (Ιούλιος 1942) διαμαρτυρίας ημών, επιφέρη αθρόαν εκποίησιν περιουσιών προς όφελος φυσικά των Βουλγάρων και αθρόαν έξοδον του πληθυσμού. Διότι δεν πρόκειται περί μειοψηφίας τινός η οποία διά να διατηρήση την υπηκοότητά της οφείλει να εγκαταλείψη το δήθεν Βουλγαρικόν έδαφος, αλλά περί της ολότητος του πληθυσμού.
Εξ άλλου δε πού να καταφύγη ο πληθυσμός ούτος; Εις την λοιπήν Ελλάδα; Αλλά σήμερον ο πληθυσμός της Ελλάδος, ως κοινώς γνωστόν, αναμένει και δέχεται πανταχόθεν ενίσχυσιν διά να δυνηθή να ζήση κατά την τραγικήν ταύτην περίοδον της ιστορίας του. Είναι συνεπώς περιττόν να εξετάσωμεν αν είναι εις θέσιν να δεχθή και άλλας εκατοντάδας χιλιάδας προσφύγων, εις τους οποίους ουδέ απλήν στέγην δύναται να εξασφαλίση. Ακριβώς την στιγμήν ταύτην, κατά τας πληροφορίας μας, οι αυλόγυροι των Εκκλησιών της Θεσσαλονίκης είναι πάλιν πλήρεις από αστέγους πρόσφυγας εξ Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, οι οποίοι συνεχώς καταφθάνουν. Ούτω το μέτρον της Βουλγαρικής Κυβερνήσεως αποβαίνει και απάνθρωπον, όπως όλα τα μέτρα των Βουλγάρων εναντίον των Ελλήνων.
Και ενώ πάντες γνωρίζομεν ότι η κατοχή των Επαρχιών της Ελλάδος είναι προσωρινή, οι Βούλγαροι προσπαθούν να δημιουργήσουν ανεπανορθώτους καταστροφάς εις βάρος των Ελλήνων, πάντοτε με τον σκοπόν να τους εξαναγκάσουν να εγκαταλείψουν τας εστίας των. Αλλ’ ούτε και με τον εκβιασμόν τούτον της συνειδήσεως των θυμάτων των θα δυνηθούν ποτέ οι Βούλγαροι να πείσουν κανένα ότι ο πληθυσμός της Μακεδονίας και Θράκης δεν είναι ελληνικός. Η ιστορία, παλαιά και νέα, θα διαψεύδη πάντοτε τους τοιούτους ισχυρισμούς των.
Η Υμετέρα Εξοχότης θα αντιληφθή πόσον βαθέως συγκινεί και εξεγείρει τους πρόσφυγας της Μακεδονίας και Θράκης ο νέος ούτος διωγμός των αδελφών των. Είναι ανάγκη να επέμβητε και πιστεύομεν ότι θα πράξητε ό,τι απαιτείται διά να ακουσθή η διαμαρτυρία ημών αύτη και να ματαιωθή το ειρημένον μέτρον των Βουλγάρων. Διατελούμεν…».
