Τριάντα επτά χρόνια χωρίς τον αγαπημένο κωμικό Διονύση Παπαγιαννόπουλο
Σήμερα συμπληρώνονται 37 χρόνια από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.
Γεννημένος στο Διακοφτό Αχαΐας το 1912, είχε σπουδάσει στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στην Αθήνα και στα 26 του ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή, υποδυόμενος τον ιππότη, στον “Βασιλιά Ληρ” του Σαίξπηρ.
Με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, διέκοψε απότομα την πορεία του στο σανίδι, για να υπηρετήσει την πατρίδα στο αλβανικό μέτωπο. Πολέμησε στην πρώτη γραμμή, λαμβάνοντας μέρος σε μεγάλες μάχες και υφιστάμενος τις κακουχίες που έζησαν οι Έλληνες στρατιώτες στα βουνά της Αλβανίας. Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει αργότερα, μετά τον πόλεμο, είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: “Δεν ξεχνιούνται όσα χρόνια και αν περάσουν. Πώς να σβήσει από τη μνήμη μου η εξόρμησις στο ύψωμα του Αγ. Αθανασίου στη Χειμάρρα; Ανεβήκαμε με χέρια και πόδια, πολεμώντας με πέτρες. Είχα, θυμάμαι, πέντε φυσίγγια επί 20 ώρες. Εκεί που είχαμε σκαρφαλώσει, δεν μπορούσαν να μας φτάσουν τα μεταγωγικά. Κι εμείς πολεμούσαμε με πέτρες”.
Μετά από τη συνθηκολόγηση της Ελλάδας, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος επέστρεψε με τα πόδια στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Διακοφτό, ενώ τα επόμενα χρόνια, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ανέβηκε ξανά στο θεατρικό σανίδι, προσφέροντας ανάσες ανακούφισης και παρηγοριάς, με τον δικό του τρόπο, στους συμπατριώτες του που δοκιμάζονταν υπό τον γερμανικό ζυγό.
Μετά την Κατοχή, και συγκεκριμένα το 1947, συμμετείχε στην πρώτη του ταινία, στα “Παιδιά της Αθήνας”. Επρόκειτο για την αφετηρία μιας πορείας γεμάτης επιτυχίες στον χώρο του κινηματογράφου. Θα ακολουθούσαν άλλες 133 ταινίες, όπου παρότι ενσάρκωνε δεύτερους συνήθως ρόλους, πάντοτε έκλεβε τις εντυπώσεις και οι ερμηνείες του έχουν μείνει αλησμόνητες. Ενδεικτικά μπορούμε να θυμηθούμε τις ταινίες: “Το Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο” (1959), “Χτυποκάρδια στο θρανίο” (1963), “Ο Κύριος Πτέραρχος” (1963), “Δεσποινίς Διευθυντίς” (1964), “Μια τρελή, τρελή οικογένεια” (1965), “Υπάρχει και φιλότιμο” (1965), “Κάτι κουρασμένα παλικάρια” (1967), “Για ποιον χτυπά η κουδούνα” (1968), “Ένας ιππότης για τη Βασούλα” (1968), “Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά” (1970), “Ο Κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται” (1977). Η τελευταία του συμμετοχή σε ταινία ήταν στο “Ταξίδι στα Κύθηρα”, μια δραματική ταινία σε σκηνοθεσία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, η οποία κυκλοφόρησε τη χρονιά που ο Διονύσης Παπαγγελόπουλος απεβίωσε.
Εξίσου, πάντως, επιτυχημένη ήταν και η πορεία του στο θεατρικό σανίδι, που συνεργάστηκε με τους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη, των Αρώνη – Χορν, Χατζίσκου – Συνοδινού, του Μουσούρη και του Ντίνου Ηλιόπουλου, ενώ από το 1961 συγκρότησε τον δικό του θίασο. Τέλος, συμμετείχε και σε δύο τηλεοπτικές σειρές της ΕΡΤ, στο “Λούνα Παρκ” και στη σειρά “Τα ανάποδα”, αμφότερες του Γιάννη Δαλιανίδη.
Ο αγαπημένος κωμικός ηθοποιός, που χάρισε άπλετο γέλιο σε πολλές γενιές Ελλήνων, απεβίωσε στις 13 Απριλίου του 1974, σε ηλικία 72 ετών, στο σπίτι του στο Διακοφτό όπου ζούσε μόνος τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Ο Δήμος Δικοφτού τον τίμησε με την τοποθέτηση προτομής του στην παραλία της κωμόπολης, τόσο για την προσφορά του στο θέατρο και τον κινηματογράφο, όσο και για τις πολλές αγαθοεργίες που είχε κάνει, κυρίως στη γενέτειρά του, κάτι που δεν είχε γίνει ευρέως γνωστό.
