Φανάριον: Πρωτείον Αυτοθυσιαστικής Πανορθοδόξου Διακονίας – Μόσχα: Πρωτείον Βατικανείου Τυραννικής Εξουσίας
Γράφει ο Ιωάννης Ελ. Σιδηράς*
– Το Πατριαρχείο Μόσχας επιδιώκει ρόλο Βατικανού στον Ορθόδοξο Κόσμο και οι της θυγατρός εν Ρωσία Εκκλησίας ηγετίσκοι ενεργούν πέραν και έξω των ορίων της ορθόδοξου εκκλησιολογικής και ιεροκανονικής τάξεως ως αρπακτικά.
Κατέπεσαν πλέον παταγωδώς τα υποκριτικά και ψευδάδελφα προσωπεία των μωροφιλόδοξων ηγετίσκων της θυγατρός Ορθοδόξου εν Ρωσία Εκκλησίας και απεκαλύφθησαν απροκάλυπτα οι εξουσιαστικές και μεγαλοϊδεατικές προθέσεις του Πατριαρχείου της Μόσχας, το οποίο ιδιαίτατα με τις έσχατες αντιεκκλησιολογικές και αντικανονικές, φιλοσχισματικές, φιλοδιαιρετικές και φιλοδιασπαστικές πρωτοβουλίες και ενέργειες που ανέλαβε ένεκα ή εξ αφορμής του λεγομένου «Ουκρανικού Εκκλησιαστικού Ζητήματος» επιδιώκει δολίως και μετά πάσης πανουργίας και εωσφορικής κακίας, συστηματικά και μεθοδικά, όπως άλλωστε το επιθυμεί από ικανού χρόνου, να διαδραματίσει ρόλο Βατικανού στον Ορθόδοξο κόσμο αμφισβητώντας ευθέως το «Πρωτείον Αυτοθυσιαστικής Διακονίας» του Πρωτοκλήτου, Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Εξάλλου, από ετών η Ιερά Σύνοδος της θυγατρός εν Ρωσία Εκκλησίας συνεκρότησε ομάδα εργασίας που έχει αναλάβει να επεξεργαστεί τις θέσεις αρχής του Πατριαρχείου Μόσχας για τα «εκκλησιαστικά πρωτεία». Άκουσον, άκουσον για τα «εκκλησιαστικά πρωτεία». Η κίνηση αυτή, εμμέσως πλην σαφώς, θέτει ή μάλλον αποπειράται να θέσει σε αμφισβήτηση της θέση την οποία κατέχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως Πρωτόθρονη και Πρωτεύθυνη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως στον Ορθόδοξο κόσμο. Και ενώ το μαρτυρικό και εσταυρωμένο Οικουμενικό Πατριαρχείο κατέχει από αιώνων το «Πρωτείον Αυτοθυσιαστικής Διακονίας», αντιθέτως το Πατριαρχείο Μόσχας επιδιώκει να ασκήσει αντορθοδόξως το «Βατικάνειον Πρωτείον τυραννικής Εξουσίας».
Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως (1453) ο «Εκκλησιαστικός Ιμπεριαλισμός» και μεγαλοϊδεατισμός της θυγατρός εν Ρωσία Εκκλησίας εφεύρε την καινοφανή, ανιστόρητη και αντιεκκλησιολογική θεωρία περί της «Τρίτης Ρώμης», σύμφωνα με την οποία το Πατριαρχείο της Μόσχας «δικαιωματικά», ήτοι αυθαιρέτως και στανικώς, μετά την πρώτη Ρώμη, που έπεσε σε αίρεση, και την νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, που τελεί υπό αλλόθρησκο κατακτητή, θα πρέπει να καταστεί η «Τρίτη Ρώμη» της Ορθοδοξίας.
Επί τόσους αιώνες η Ρωσική Εκκλησία προσπαθεί τραγικώς απεγνωσμένα να καθιερώσει και στανικώς να επιβάλει αυτή την πρωτάκουστη, ανεδαφική, ανιστόρητη και άκρως εκτός πνεύματος ορθοδοξίας θεωρία, η οποία ετέθη και πάλι επί τάπητος μετά την πτώση του αθεϊστικού κομμουνιστικού καθεστώτος στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση. Στην πραγματικότητα το Πατριαρχείο της Μόσχας με «κοσμικά κριτήρια», τα οποία κείνται εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας, Ιεροκανονικής Τάξεως και Παραδόσεως προσπαθεί να εγκαθιδρύσει, τρόπον τινά, ένα σύστημα τυραννικής κοσμικής διοικήσεως στον ορθόδοξο κόσμο με προδιαγραφές Βατικανού.
Άκρως προκλητική και αντιεκκλησιολογική είναι η άποψη, την οποία εξέφρασε προ ολίγων ετών ο Ρώσος Καθηγητής Θεολογίας, Πρωθιερεύς π. Μαξίμ Κοζλόφ, ο οποίος μεταξύ άλλων αυθαιρέτων και ανιστόρητων μωρολεχθέντων εδήλωσε τα έτι αθεολογήτως μωρότερα, ήτοι ότι: «η θέση του Πατριαρχείου της Μόσχας στην «Πενταρχία» των παλαιφάτων είναι πολύ σημαντική και διά τούτο μετά την πτώση της Ρώμης κατέλαβε θέση μεταξύ των πέντε σημαντικότερων Εκκλησιών… και επεκτείνει την δικαιοδοσία του σε μία σειρά από «χώρες».
Η παραπάνω ιστορικά αυθαίρετη και λίαν προκλητική θέση του αθεολόγητου Ρώσου Θεολόγου αναιρεί κάθε έννοια ορθοδόξου εκκλησιολογίας, κανονικότητος και φιλαδέλφου ειρηνικής ευταξίας στον ορθόδοξο κόσμο. Η «Πενταρχία» κατά τους αιώνες που η Εκκλησία του Χριστού ήταν ενωμένη και αδιαίρετη, συνεκροτείτο και υφίστατο από τις Παλαίφατες και Αποστολικές τοπικές Εκκλησίες της Ρώμης, της Κωνσταντινουπόλεως, της Αλεξανδρείας, της Αντιοχείας και των Ιεροσολύμων. Αυτές οι τοπικές Εκκλησίες της «Πενταρχίας», μετά το σχίσμα του 1054 μ.Χ. έλαβαν και την ονομασία: «Παλαίφατα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία». Όταν όμως η «Παλαιά ή Πρεσβυτέρα Ρώμη» έπεσε στην αίρεση, η Μόσχα δεν κατέλαβε στην παραμένουσα «Τετραρχία» των «Παλαιφάτων Πρεσβυγενών Πατριαρχείων» μία ιδιαίτερη θέση ώστε να λογίζεται ότι συμπλήρωσε την κενωθείσα θέση της πρεσβυτέρας Ρώμης. Εξάλλου, το Πατριαρχείο της Μόσχας ανήκει μέχρι και σήμερα στα λεγόμενα «νεώτερα Πατριαρχεία» και όχι στα «Πρεσβυγενή».
Η δε άποψη του Ρώσου Θεολόγου ότι το Πατριαρχείο της Μόσχας «επεκτείνει την δικαιοδοσία του σε μία σειρά από χώρες» φανερώνει απερίφραστα την βούληση των μωροφιλοδόξων ηγετίσκων της Ορθοδόξου εν Ρωσία Εκκλησίας να επεκτείνει, όπως από δεκαετιών αντικανονικά το έχει πράξει, την πνευματική και εκκλησιαστική δικαιοδοσία της σε επαρχίες οι οποίες ανήκουν σύμφωνα με τον 28ο Κανόνα της Δ΄ εν Χαλκηδόνι Οικουμενικής Συνόδου (451 μ.Χ.) στην απόλυτη και αποκλειστική εκκλησιαστική και ιεροκανονική δικαιοδοσία του Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Οικουμενικού Πατριαρχείου. Σύμφωνα λοιπόν με τον 28ο Κανόνα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, όλες οι επαρχίες ανά τον κόσμο οι οποίες δεν ανήκουν στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία κάποιου άλλου Ορθόδοξου Πατριαρχείου ή Αυτοκεφάλου Εκκλησίας, υπάγονται στην εκκλησιαστική κανονική δικαιοδοσία και πνευματική μέριμνα του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Το Πατριαρχείο της Μόσχας ήδη από πολλών δεκαετιών έχει καταπατήσει και καταστρατηγήσει τον συνοδικό αυτό κανόνα, αφού ήδη από το έτος 1970 ανεκήρυξε αντικανονικώς και πραξικοπηματικώς ως «αυτοκέφαλη εκκλησία» την Metropolia των ΗΠΑ, όπου ζουν Ρώσοι της διασποράς. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο είναι η εκκλησιαστική – και κανονική πνευματική κεφαλή των Ορθοδοξων που διαβιούν στις ΗΠΑ, δεν ανεγνώρισε ποτέ την ανύπαρκτη και σχισματική ρωσική Metropoliα. Το ίδιο έπραξαν, ακολουθώντας την ορθοδόξως εκκλησιολογική και ιεροκανονική απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, και τα υπόλοιπα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες κατά της ως άνω αντικανονικής και αντιεκκλησιολογικής ενέργειας των Ρώσων εκκλησιαστικών ηγετίσκων. Σε παρόμοια αντικανονική ενέργεια προέβη το Πατριαρχείο της Μόσχας και όταν ανεκήρυξε ως δήθεν «αυτόνομη εκκλησία» την ρωσική κοινότητα στην Ιαπωνία. Η απάντηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου υπήρξε άμεση αφού ουδέποτε ανεγνώρισε και αυτή την αντικανονική και ανυπόστατη σχισματική εκκλησιαστική παραφυάδα.
Τόσο προκλητική είναι η στάση του Πατριαρχείου της Μόσχας, το οποίο παρόλο που από ετών έχει ιδρύσει αντικανονική – σχισματική «ορθόδοξη εκκλησία» στην Κίνα, έρχεται και διαμαρτύρεται θρασύτατα επειδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο απολύτως κανονικά απεφάσισε προ ετών να υπαγάγει και την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας στην εκκλησιαστική κανονική δικαιοδοσία της Πατριαρχικής Ιεράς Μητροπόλεως Χονγκ-Κονγκ, η οποία υπάγεται στην εκκλησιαστική και κανονική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Ο Ρώσος Θεολόγος π. Μαξίμ Κοζλόφ συνεχίζοντας τα ιστορικώς και κανονικώς αυθαίρετα επιχειρήματά του, τα οποία σαφώς εκφράζουν το εκκοσμικευμένο φρόνημα του Πατριαρχείου της Μόσχας, υπεστήριξε τότε και τα εξής: «Εάν συγκρίνουμε όχι μόνο τους ποσοτικούς δείκτες της Εκκλησίας μας και εκείνους των ανατολικών Πατριαρχείων, αλλά και αν δούμε τον πραγματικό ρόλο της Ρωσικής Εκκλησίας για την μαρτυρία της Ορθοδοξίας στα μεγέθη της σύγχρονης ανθρωπότητας, τότε κάθε άλλο παρά έχει την πέμπτη θέση».
Οι απόψεις αυτές απερίφραστα φανερώνουν την πρόθεση του Πατριαρχείου της Μόσχας να τεθεί εκ νέου το ζήτημα της αλλαγής θέσεως-τάξεως που αυτό κατέχει στα «Δίπτυχα» της Ορθοδοξίας και από την Πέμπτη θέση -ενώ θα πρέπει αμέσως να τοποθετηθεί στην εβδόμη ή και ογδόη θέση των Ιερών Διπτύχων- να επιδιώξει να διαδραματίσει αντικανονικά κυρίαρχη θέση στον ορθόδοξο κόσμο. Προκλητικά το Πατριαρχείο της Μόσχας παραθεωρεί το γεγονός ότι η θέση των «Παλαιφάτων ή Πρεσβυγενών Πατριαρχείων» Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων στα «Δίπτυχα» της Ορθοδόξου Εκκλησίας έχει καθοριστεί με αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων.
Όσον αφορά την άποψη του Ρώσου Θεολόγου, η οποία από την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση είναι η μονίμως προβαλλόμενη ρητορική επιχειρηματολογία του Πατριαρχείου της Μόσχας, ότι η πρωτοκαθεδρία στον Ορθόδοξο κόσμο ανήκει δικαιωματικά σε αυτό λόγω της πληθυσμιακής υπεροχής του ποιμνίου του σε σχέση με το ποίμνιο των Ορθοδόξων Πρεσβυγενών Πατριαρχείων της Ανατολής, θα πρέπει να υπογραμμιστεί με έμφαση ότι το «Πρωτείον Αυτοθυσιαστικής Διακονίας» του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου εν Ορθοδόξοις Εκκλησίας δεν είναι το αποτέλεσμα «ποσοτικών πληθυσμιακών κριτηρίων ή αριθμών», αλλά ιστορικών δεδομένων, ήτοι αποφάσεων Οικουμενικών Συνόδων και κυρίως της ταπεινής, πολυμαρτυρικής και καθηγιασμένης σταυραναστάσιμης αποστολής της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας. Η άκρως λοιπόν επικίνδυνη και εκκοσμικευμένη θέση του Πατριαρχείου της Μόσχας ότι κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι «αριθμοί» και τα «ποσοτικά πληθυσμιακά κριτήρια» για να διαδραματίσει πρωτεύοντα εξουσιαστικό ρόλο, ως άλλο Βατικανό, στον Ορθόδοξο Κόσμο είναι πέραν και εκτός κάθε έννοιας Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας.
Όλες αυτές οι επίσημες – ανεπίσημες θέσεις του Πατριαρχείου της Μόσχας έχουν ως θεμέλιο την μετέωρη και μωρά θεωρία της «Τρίτης Ρώμης» και αποβλέπουν στο να υποβαθμιστεί ο ρόλος του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου, προκειμένου να αποκτήσει η Μόσχα όχι «Πρωτείον Αυτοθυσιαστικής Διακονίας», αλλά «Πρωτείον Βατικανείου τυραννικής Εξουσίας». Είναι άκρως επικίνδυνες απόψεις, οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο την ενότητα της Ορθοδοξίας, αφού το ακόρεστο πάθος των μωροφιλοδόξων εκκλησιαστικών ηγετίσκων της Ορθοδόξου εν Ρωσία Εκκλησίας για κοσμική εξουσιαστική πρωτοκαθεδρία δεν έχει όρια και φραγμούς. Ένα είναι βέβαιο, απολύτως βέβαιο, ότι το Πρωτόκλητο, Πρωτόθρονο και Πρωτεύθυνο Οικουμενικό Πατριαρχείο ήταν, είναι και θα παραμείνει η Πρωτόθρονη Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία της διακονίας, του μαρτυρίου και της μαρτυρίας για την Ορθοδοξία και απαξάπαντα τον κόσμο ανά την υφήλιο «έως συντελείας των αιώνων».
*O κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς είναι Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός, καθώς και υπεύθυνος διαχειριστής του ιστολογίου “ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ ΦΑΝΑΡΙΟΥ“.
