Πατριαρχική Θεία Λειτουργία και Αγιασμός στη Σχολή Αγίας Σιών

Την Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου /11 Οκτωβρίου, ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προεξήρχε Θείας Λειτουργίας επί τη μνήμη του Αγίου Χαρίτωνος του ομολογητού εισηγητού του μοναστικού βίου και του Αγίου Ισαάκ του Σύρου, στην Αγία Γη, στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος, τον επί του λόφου της Αγίας Σιών, συλλειτουργούντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Καπιτωλιάδος κ. Ησυχίου και Ελενουπόλεως κ. Ιωακείμ, του Σχολάρχου και Γέροντος Δραγουμάνου Αρχιμανδρίτου Ματθαίου καί του Αρχιμανδρίτου π. Διονυσίου, του διακόνου Συμεών και ψάλλοντος του κ. Γκοτσοπούλου.

Στον Ιερό αυτό Ναό, που κτίσθηκε υπό του Παρασκευοφύλακος του Παναγίου Τάφου Αρχιμανδρίτου Γερασίμου μεταξύ των ετών 1905-1911, στεγάζεται η Πατριαρχική Σχολή από το 1970, λειτουργούσα από δεκαετιών ως Γυμνάσιο και Λύκειο, ακολουθώντας το πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας της Ελλάδος, ο τίτλος της οποίας παρέχει το δικαίωμα εισόδου στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα άνευ των ελληνικών εισαγωγικών εξετάσεων. Σε αυτή φοιτούν σήμερα 13 μαθητές, που προετοιμάζονται ώστε μετά την αποφοίτησή τους ελεύθερα να ενταχθούν στην Αγιοταφιτική Αδελφότητα, για να υπηρετήσουν τα Πανάγια Προσκυνήματα στην Αγία Γη.

Μετά τη Θεία Λειτουργία, ο Μακαριώτατος τέλεσε τον Αγιασμό, για να ευλογήσει το νέο σχολικό έτος 2020-2021 και επί τη ευκαιρία αυτή μίλησε προς τους καθηγητές και τους μαθητές της Σχολής, παρουσία του Γενικού Προξένου της Ελλάδος στα Ιεροσόλυμα, κ. Ευαγγέλου Βλιώρα.

Ακολουθεί η ομιλία που εκφώνησε, στα ελληνικά, ο Μακαριώτατος κ.κ. Θεόφιλος:

«Ἰδών δέ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν ᾿Ιησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνήρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· θάμβος γάρ περιέσχεν αὐτόν καί πάντας τούς σύν αὐτῷ ἐπί τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον… καί εἶπε πρός τόν Σίμωνα ὁ ᾿Ιησοῦς· μή φοβοῦ· ἀπό τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. Καί καταγαγόντες τά πλοῖα ἐπί τήν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ», (Λουκ. 5,8-11), λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί μαθηταί τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς

Ἡ χάρις τοῦ Ἀγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ σεπτῷ τούτῳ τόπῳ Σιών τῆς Ἁγίας, δηλονότι τῇ ἱερᾷ Μονῇ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἔνθα καί ἡ Πατριαρχική Σχολή, ἵνα δοξολογικῶς προσφέρωμεν τήν ἀναίμακτον θυσίαν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ. Καί ἱκετευτικῶς δεηθῶμεν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν, ἵνα ἀντικαταπέμψῃ ἡμῖν τόν ἁγιασμόν καί τήν δωρεάν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

«Καί εἶπε πρός τόν Σίμωνα ὁ Ἰησοῦς· μή φοβοῦ· ἀπό τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν». Μή φοβῆσαι Σίμων, ἀπό τώρα ἀντί ἰχθύων θά ἁλιεύεις ἀνθρώπους. Διά τῶν λόγων τούτων «τήν αἰσθητήν ἁλιείαν εἰς νοητήν μετέθηκεν ὁ Χριστός», λέγει ὁ ἑρμηνευτής Ζιγαβηνός.

Ἡ νοητή ἤ πνευματική αὕτη ἁλιεία, τήν ὁποίαν μετέθηκεν ὁ Χριστός εἰς τούς Ἀποστόλους δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἁλιείαν, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται διά τῆς φωτιστικῆς δυνάμεως τῶν ἱκανοτήτων τοῦ νοός. Μέ ἄλλα λόγια, τήν νοητήν ταύτην ἁλιείαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι τήν ἐπαιδεύθησαν, δηλαδή τήν ἔμαθαν καί τήν ἐδιδάχθησαν ἀπό τόν Χριστόν. Διά τοῦτο ὁ μέν Χριστός καλεῖται διδάσκαλος, οἱ δέ Ἀπόστολοι μαθηταί αὐτοῦ. «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε», (Ἰωάν. 13,35) λέγει Κύριος. Καί ἀλλαχοῦ: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν·», (Ματθ. 28, 19-21).

Καθίσταται σαφές, ὅτι ἡ μαθητεία, δηλονότι ἡ παιδεία εἶναι «ἡ πανοπλία καί τά ὅπλα τοῦ φωτός τοῦ Θεοῦ», (Ἐφ. 6,11, Ρωμ. 13,12). Διό καί ὁ θεῖος Παῦλος παραγγέλλει εἰς τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον λέγων: «σύ δέ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καί ἐπιστώθης, εἰδώς παρά τίνος ἔμαθες, καί ὅτι ἀπό βρέφους τά ἱερά γράμματα οἶδας, τά δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διά πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ», (Β΄ Τιμ. 3, 14-15).

Τά ἱερά γράμματα, περί τῶν ὁποίων ποιεῖται μνείαν ὁ θεῖος Παῦλος εἶναι αἱ ἅγιαι Γραφαί, αἱ ὁποῖαι ἐμπεριέχουν τήν διά τῶν ἁγίων ἀνδρῶν Προφητῶν καί Ἀποστόλων ἀποκαλυφθεῖσαν εἰς τούς ἀνθρώπους φωτιστικήν καί σῴζουσαν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ: «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς», (Ἰωάν. 8,32), λέγει Κύριος. Καί διερωτώμεθα, ποία εἶναι αὐτή ἡ ἀλήθεια; Ἡ ἐν προκειμένῳ ἀλήθεια εἶναι ὁ σεσαρκωμένος καί ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος, ὁ Χριστός, ὁ εἰπών «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή», (Ἰωάν. 14,6).

Ταύτην ἀκριβῶς τήν ἀλήθειαν κηρύττει καί εὐαγγελίζεται ἐν τῷ κόσμῳ ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, τήν εἰς τόν αἰῶνα μένουσαν δικαιοσύνην κατά τό γεγραμμένον «ἐσκόρπισεν ἔδωκε τοῖς πένησιν· ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα», (Β’ Κορ. 9,9 /Ψαλμ. 111,9). Ταύτην τήν ἀλήθειαν τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Χριστοῦ μαρτυρεῖ καί διακονεῖ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ἁγία Ἐκκλησία.

«Δράξασθε παιδείας μή ποτε ὀργισθῇ Κύριος καί ἀπολεῖσθε ἐξ ὁδοῦ δικαίας», (Ψαλμ. 2,12). «Χρηστότητα καί παιδείαν καί γνῶσιν δίδαξον με, ὅτι ταῖς ἐντολαῖς σου ἐπίστευσα». Καί ἀναλυτικώτερον: Δίδαξόν με τόν κοινόν νοῦν καί τήν ἐπιστήμην (διά νά διακρίνω τό καλόν ἀπό τό κακόν), ἤτοι δός μοι τήν χρηστότητα, ἱκανότητα τῆς γνώσεως καί διακρίσεως, ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός. Ἰδού, λοιπόν, διά τί ὁ σοφός Παῦλος κηρύττει λέγων: «πᾶσα γραφή θεόπνευστος καί ὠφέλιμος πρός διδασκαλίαν, πρός ἔλεγχον, πρός ἐπανόρθωσιν, πρός παιδείαν τήν ἐν δικαιοσύνῃ, ἵνα ἄρτιος ᾖ ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, πρός πᾶν ἔργον ἀγαθόν ἐξηρτισμένος», (Β΄ Τιμ. 16-17).

Σημειωτέον, ὅτι ὄχι μόνον αἱ θεόπνευστοι ἅγιαι Γραφαί ἀλλά καί ἡ διακριτική χρῆσις τῆς θύραθεν παιδείας, δηλονότι τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας, δύναται νά συμβάλλῃ «ἵνα ἄρτιος [τέλειος καί ὑγιής] ᾖ ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος» κατά τόν Μέγαν Βασίλειον, καί ἰδίᾳ κατά τόν ἅγιον μάρτυρα καί φιλόσοφον Ἰουστῖνον, ὁ ὁποῖος διετύπωσε τήν γνώμην, ὅτι σπέρματα τοῦ Λόγου κατέστησαν τούς ἐθνικούς φιλοσόφους ἱκανούς «ἀμυδρῶς ὁρᾶν τά ὄντα» καί νά διδάξωσι «σπέρματα ἀληθείας» καί προσθέτει: «Ὅσα οὖν παρά πᾶσι [τοῖς ἐθνικοῖς φιλοσόφοις] καλῶς εἴρηται, ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν ἐστι».

Τά δέ «καλῶς εἴρηται» παρά τῶν ἐθνικῶν φιλοσόφων ἀφοροῦν εἰς τήν θείαν καί ἄνωθεν σοφίαν. «Ἡ δέ ἄνωθεν σοφία», κατά τόν ἅγιον Ἰάκωβον τόν Ἀδελφόθεον, «πρῶτον μέν ἁγνή ἐστιν, ἔπειτα εἰρηνική, ἐπιεικής, εὐπειθής, μεστή ἐλέους καί καρπῶν ἀγαθῶν, ἀδιάκριτος καί ἀνυπόκριτος», (Ἰακ. 3,17).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί ἀγαπητοί μου μαθηταί, ἡ Γεραρά Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, γνωστή ὡς τό «Τάγμα τῶν Σπουδαίων», ἀκούουσα εἰς τούς λόγους τοῦ θείου Παύλου: «τεκνία μου, οὕς πάλιν ὠδίνω, ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστός ἐν ὑμῖν», (Γαλ. 4,19) οὐδέποτε ἔπαυσε μεριμνῶσα διά τήν κατά Χριστόν μόρφωσιν τῶν τέκνων τοῦ ποιμνίου αὐτῆς εἰς ἅπασαν τήν πνευματικήν δικαιοδοσίαν αὐτῆς.

Πολλῷ δέ μᾶλλον ἐπ’ οὐδενί ὠλιγώρησε τῆς παιδείας, τοὐτέστιν τῆς μορφώσεως τῆς μελλούσης δυνάμεως αὐτῆς, δηλονότι τῶν νέων στελεχῶν αὐτῆς, τῶν ἀποφοιτώντων ἐκ τῆς Πατριαρχικῆς ταύτης Σχολῆς, στοιχοῦσα πάντοτε εἰς τό θεῖον τῶν Γραφῶν παράγγελμα: «Υἱέ, μή ὀλιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδέ ἐκλύου ὑπ’ αὐτοῦ ἐλεγχόμενος», (Παροιμ. 3,11). Καί «μακάριος ἄνθρωπος, ὅς εὗρε σοφίαν καί θνητός, ὅς εἶδε φρόνησιν», (Παροιμ. 3,13).

Κατακλείοντες, εὐχόμεθα ἡ Χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν οὐρανόθεν καταπεμφθέντος ἐπί τούς ἁγίους τοῦ Κυρίου Μαθητάς καί Ἀποστόλους ἐν τῷ ὑπερῴῳ τῆς Ἁγίας Σιών φωτίζοι τήν διάνοιαν ὑμῶν καί κατευθύνοι τά διαβήματα τῆς παιδείας ὑμῶν εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν, πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί πάντων τῶν ἁγίων. Ἀμήν».